Cornelis zit doelloos voor zich uit te staren in zijn stoel. Zijn kinderen en kleinkinderen zijn bij hem op ziekenbezoek. Voor het drama, vond hij het heerlijk als iedereen zomaar op de klep viel, maar vanaf de dag dat zijn oudste zoon was heen gegaan, was er bij hem nog maar weinig levensvreugd. Zijn gezondheid werkt ook niet echt mee, hart en aderen zijn in slechte conditie. Op de achtergrond hoort hij zijn kinderen opgewonden praatten over de leuke feestjes die staan te gebeuren. Hij wordt namelijk 17 april vijfentachtigjaar, en samen met zijn vrouw viert hij in september hun vijfenzestigjarige bruiloft. In gedachte blikt hij terug op zijn leven, wat hadden ze het fijn gehad. Tot, die bewuste dag. Hij neemt zich voor, er voor zijn vrouw en andere kinderen, toch een mooi feestelijk jaar van te maken. 16 april Vannacht om twaalf uur wordt Cornelis vijfentachtigjaar. De stemming begint er al aardig in te komen, het rondje koffie en taart zijn al achter de rug. De meeste gasten zitten al lekker aan een drankje en de eerste hapjes gaan de kamer rond. Het belooft een gezellig avondje te worden Cornelis’ zoon gaat zometeen aan deze avond een muzikale invulling geven, muziekapparatuur wordt klaargezet. ‘Wat… waar is hij, naar buiten?’ Iedereen begint onrustig door elkaar heen te roepen. Cornelis’ zoon voelt zich niet lekker, en is even een luchtje scheppen. Zijn ogen draaien, een oerkreet gaat door merg en been, paniek, wanhoop. Het gezelschap van binnen komt naar buiten. Ze staan in een grote kring om de zoon van Cornelis heen. Al het denkbare wordt ingezet, reanimeren, beademing en elektrische schokken. De ambulance neemt hem uiteindelijk mee. De klok tikt rustig voort… Tergend lang duurt het wachten op bericht over zijn zoon. Om twaalf uur zit Cornelis vijfentachtigjaar oud, aan het ziekenhuisbed naast het levenloze lichaam van zijn tweede overleden zoon.