#188 - Terug

Spannend en ook wel verdrietig maar dat ligt voor de hand met dit thema. Het woordje 'mijn' komt heel vaak voor en stoort me op een bepaald moment. Misschien kun je daar nog naar kijken? En ik vind het zelf altijd prettig als er alinea's zijn. Leest wat rustiger, geeft de lezer adempauze.

Spannend en ook wel verdrietig maar dat ligt voor de hand met dit thema. Het woordje 'mijn' komt heel vaak voor en stoort me op een bepaald moment. Misschien kun je daar nog naar kijken? En ik vind het zelf altijd prettig als er alinea's zijn. Leest wat rustiger, geeft de lezer adempauze.

Ik snap wat je zegt over 'mijn', al laat ik het voor nu nog even zo staan. Misschien dat ik er morgen nog even naar kijk ;). De alinea's snap ik, maar ik vind het niet nodig in dit verhaal aangezien het zich hoogstens in vijf tot tien minuten afspeelt. Het is een gebeurtenis die doorgaat, zonder pauze. Vandaar de keuze om geen witregels toe te passen. :)

En terug is ze! :nod: :thumbsup: Een intrigerend stukje. Je moet wel heel veel wilskracht hebben om jezelf te wurgen. Voor mij bijzonder tegenstrijdig om dan niet de wilskracht te hebben om te kunnen leven. Gelukkig denkt jouw HP er anders over. Ik vraag me af hoe ze zichzelf zo nauwkeurig kan zien als haar haren voor haar gezicht hangen. :? De aanwijzing - dan gebeurt het - zou ik weglaten want dat blijkt wel uit de tekst. Als de laatste zin als volgt is: ‘Ik ben terug,’ fluistert een schorre stem mij. - geeft dat een geheel andere wending. ;) Heel fijn je weer te lezen. Ik ga denk ik ook weer een poging doen. Het bloed kruipt ... :o

Hoi Anne, mooi beeldend verhaal en fijn dat de hoofdpersoon terug komt. Kon ook niet anders want zelfwurging is onmogelijk, probeer het maar eens :) Wel veel herhalingen in het verhaal: 'ik hijs mezelf omhoog', 3 x 'langzaam', misschien zijn er alternatieven.

Een intrigerend stukje. Je moet wel heel veel wilskracht hebben om jezelf te wurgen. Voor mij bijzonder tegenstrijdig om dan niet de wilskracht te hebben om te kunnen leven. Gelukkig denkt jouw HP er anders over.

Het is een beetje een apart zweverig verhaal, dat geef ik toe, haha :P. De HP doodt haar oude natuur als het ware - ik dacht een beetje aan een feniks die eerst dood moet gaan en dan weer opnieuw geboren wordt. Een soort Pasen eigenlijk :D.

Ik vraag me af hoe ze zichzelf zo nauwkeurig kan zien als haar haren voor haar gezicht hangen.

Dat kan! Ik heb ervaring :D Je ziet meer door je haren heen dan je denkt. Je suggestie is mooi! Die neem ik over.

Heel fijn je weer te lezen. Ik ga denk ik ook weer een poging doen. Het bloed kruipt ... blush

Ja! Ja! Ja! Haha, zou heel fijn zijn om jou ook weer te lezen :). Inderdaad, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en wij hebben gedeeld schrijversbloed als echte schrijversfamilie :P.

Hoi Anne, mooi beeldend verhaal en fijn dat de hoofdpersoon terug komt. Kon ook niet anders want zelfwurging is onmogelijk, probeer het maar eens :)

Klopt, ze dood ook haar oude natuur, ik weet dat het wat vaag is. Het is namelijk zo dat ik heel lang deze wekelijkse schrijfopdrachten heb meegedaan. Van #1 tot ongeveer #68. Daarna heb ik een lange tijd niet geschreven en nu ben ik dus weer 'terug' en probeer ik te gaan schrijven. Op een vage manier dus autobiografisch, haha (al heb ik mezelf niet geprobeerd te wurgen hoor ;) ). Je hebt gelijk wat de herhalingen betreft. Toen ik vanochtend weer naar mijn verhaal keek stoorde mij de 'langzaam' herhaling ook. Ik ga ernaar kijken!

Anne Borneman, Het is een compacte scene in de handeling - de verstreken tijd loopt vrijwel gelijk met de tijd om het te lezen, dat heb je goed gedaan. Probeer juist daarom de herhalingen eruit te halen, zodat het vloeit. Om direct in de scene te beginnen zou je 'ik sta voor de spiegel' kunnen weglaten. De spiegel kun je dan verderop wel vermelden.

Vreselijk, jezelf van kant te willen brengen. Maar helaas het gebeurt. Geen idee, dat het zo gaat. Intrigerend wel, maar ik sta er liever niet te lang bij stil. Ken een buurtgenoot (18) die het deed vroeger met een riem. En was gelukt. Het was een broer van een meisje bij mij op school. Zij vond hem en is volslagen veranderd. Een paar puntjes: je vervalt teveel in herhaling : Voorzichtig zet ik kracht met mijn handen.Mijn blauwe ogen staren indringend terug, ik blijf mezelf aankijken terwijl ik mijn handen terug breng en nog meer kracht zet (kracht -terug_. Ik laat mezelf los met één hand, hijs mezelf omhoog aan de wasbak. Ik hang eroverheen en voel mezelf licht worden. Dan gebeurt het. Langzaam haal ik ook mijn andere hand van mijn nek weg. Even blijf ik liggen en gun ik mezelf het moment om op adem te komen. (mezelf-mezelf-mezelf....) @i-Kat stoort zich aan "mijn" -ik ook. En echt, zorg voor wat rust in je tekst ten behoeve van de lezer: witregels! Om direct in de scene te beginnen zou je 'ik sta voor de spiegel' kunnen weglaten. De spiegel kun je dan verderop wel vermelden. ‘Ik ben terug,’ fluistert een schorre stem mij. -- klopt niet. Lees maar. "Ik ben terug"'fluister ik mij schorre stem, of "fluistert een sten in mij" of "hoor ik mij fluisteren met een schorre stem'" @JanPMeijers' tip van de spiegel zou ik opvolgen.

Vreselijk, jezelf van kant te willen brengen. Maar helaas het gebeurt. Geen idee, dat het zo gaat. Intrigerend wel, maar ik sta er liever niet te lang bij stil. Ken een buurtgenoot (18) die het deed vroeger met een riem. En was gelukt. Het was een broer van een meisje bij mij op school. Zij vond hem en is volslagen veranderd.

Het spijt me dat dit deze herinneringen bij je naar boven bracht, dat was niet de bedoeling. Je kunt jezelf niet wurgen, zie ook de reactie van Anton Pater, dus dat was ook niet mijn bedoeling. Ze doodt wie ze is geworden, zodat ze weer wordt wie ze was, dat zit erachter ;). Ik heb je puntjes van herhaling zoveel mogelijk geprobeerd aan te passen, ik vind het nog wel lastig :). Over de witregels blijf ik koppig, ik vind het in deze scène niet passen. Ik snap natuurlijk dat het rustiger leest met witregels, maar naar mijn mening is er dan ook een sprong in tijd of een wisseling van perspectief en aangezien dat niet gebeurt in deze scène voeg ik ook geen witregel toe :).

Anne, Voor mij heb je gelijk m.b.t. witregel, het is een scene vanuit een enkel perspectief in een tijdspanne. Mss kan je wel een nieuwe regel nemen op bepaalde plaatsen, (zoals ik hierboven uitvoerde) en de zin die je uitspreekt wel op een nieuwe lijn beginnen? Verdere een mooie uitvoering naar een nieuwe 'ik'.

Nooit bij stilgestaan dat zelfwurging onmogelijk is. Maar die jongen heeft het destijds anders gedaan. Het is hem in ieder geval helaas gelukt. Ach, wat betreft die herinneringen. Was haast onvermijdelijk met zo'n onderwerp als een sterfscène, niet? Maar ik begrijp nu wat je over wilde brengen. Afrekenen met het verleden, "herboren" worden als het ware. O.k. misschien heb je gelijk wat betreft de witregels. Daar zit iets in. Ben benieuwd naar je aanpassingen. Toegegeven, dat zal niet meevallen. We kunnen altijd met je meedenken...

Een bevreemdende scene, want hoewel je jezelf niet kunt wurgen (denk ik), kun je het wel proberen. En dat maakt me als lezer erg nieuwsgierig. In een korte scene laat je vervolgens mooi zien (goed bedacht met die spiegel) en ook voelen wat er dan gebeurt. Een origineel verhaal! Een tip; kijk nog eens goed naar je zinnen met de ogen. Bv. 'Blauwe ogen staren doordringend terug' hoezo staren ze terug, dat komt hier uit het niets? Daarnaast lijken het de ogen van iemand anders, (misschien bewust) maar daardoor haal je mij als lezer uit de gebeurtenis (zo van, he, wie is dat dan?) Misschien hier noemen 'mijn ogen' of die zinsdelen weglaten, en kijken wat er dan gebeurt met je tekst.

De Feniks kwam bij mij ook naar boven. Ik zag dat je 'm zelf in een reactie al aanhaalde. Ik denk dat de spiegel in een eerdere versie ook sneller genoemd werd, gezien de reactie van Jan P. Mij bracht de eerste keer starende ogen me even uit het verhaal. Een spiegel zou me daar wel helpen. Bijv. door 'Blauwe ogen staren indringend terug,' teveranderen in 'Blauwe ogen staren me indringend terug vanuit de spiegel,'. Dan zou de latere zin: 'Heldere ogen staren in de spiegel.' iets kunnen worden als: 'Heldere ogen kijken me aan.' We weten dan inmiddels van de spiegel. Mooi verhaal.

Mss kan je wel een nieuwe regel nemen op bepaalde plaatsen, (zoals ik hierboven uitvoerde) en de zin die je uitspreekt wel op een nieuwe lijn beginnen?

Goede suggestie, bedankt :thumbsup:. Ik zal het toepassen.

Een tip; kijk nog eens goed naar je zinnen met de ogen. Bv. 'Blauwe ogen staren doordringend terug' hoezo staren ze terug, dat komt hier uit het niets?

Bedankt voor je reactie en je tip. Ik zal ernaar kijken.

De Feniks kwam bij mij ook naar boven.

Ik ben blij dat je daaraan dacht uit jezelf en dat het dus blijkbaar uit het verhaal te halen is. Bedankt voor je reactie :).

Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik niet alle reacties nauwkeurig gelezen, dus misschien is het al gezegd, maar ik vind dat je, zeker in de context van de scène, met 'Ik recht mijn rug en kijk mezelf aan' een mooie zin neerzet. Verder houd ik niet zo van dit soort stukjes. Zeker niet in de eerste persoon. Dan heb ik echt meer context en verhaalomgeving nodig om het te kunnen waarderen.

Verder houd ik niet zo van dit soort stukjes. Zeker niet in de eerste persoon. Dan heb ik echt meer context en verhaalomgeving nodig om het te kunnen waarderen.

Bedankt voor je reactie, je eerlijke mening en je compliment ondanks dat dit niet een verhaal voor jou is ;)

Anne, ... heb je dit geschreven naar aanleiding van - gelukkig alweer een tijdje geleden - dat kinderen wilden onderzoeken hoe het voelt om dood te zijn? Er wordt nu niet meer overgesproken om kopieergedrag tegen te gaan. Ik rilde ervan. Je hebt het bewonderenswaardig geschreven.