Doodschrijven#188

De blauwe glans op haar gelaat was zorgvuldig weggepoederd. Haar kalkachtige gezicht had het meest weg van een prachtige geisha, de ogen geloken, zorgvuldig getekende wenkbrauwen, de lippen aangezet. Haar vingers verstrengelden een tuiltje vergeet-me-nietjes. Blauw bleef een voetnoot voor haar laatste requiem. Roef had net thee gezet en haar geroepen uit het atelier. De verf had kleine pointes wit in haar haar gestrooid. Om haar mond lag een glimlach bestorven zoals altijd als het proces haar een beetje bezijden de werkelijkheid hield en de blik afwezig naar binnen keerde. ‘Kom engel, hang je kwast even aan de wilgen, tijd voor de innerlijke mens’. In zijn ondertoon schemerde een vleugje cynisme door. Na al die jaren kon hij er maar niet aan wennen dat ze hem buitensloot. ’Aandacht, geef mij aandacht’ riep zijn hele wezen. Er stond een vaas met bloemen op het blad en ook een schaaltje met chocola. De koppen dampten hun geurige orange pekoe het vrije veld in. Op het terras heerste een lome zomerwarmte. Ze had nog even opgekeken, een vage en onbestendige blik, voordat het scharlaken rood als een aanspoelende golf bezit van haar nam. Haar ogen braken nog voordat hij zijn tegenwoordigheid van geest had terug gevonden. Verbijsterd drong langzaam de situatie tot hem door. Het blad lag op de grond, de hete thee over zijn handen voelde hij niet, alleen een ijskoude windvlaag om zijn hart. De blauwe vergeet-me-nieten schrijnden en schuurden gemis in zijn hart. Nooit meer.