Omringd door mijn familie lig ik versuft op het tapijt. Ze krakelen. Volgens mijn ooms stink ik. De strikjes van de tweeling trillen. ‘Hij kan er toch niets aan doen.’ ‘Waar kan ik niks aan doen?’ Het is alsof ik niet besta. Dan sloffen ze op me af. ‘Luister, jongen. Je kunt de wasmachine niet blijven ontlopen. Je broer ligt al dagen alleen in de kast. We gaan je helpen.’ Het begint me te dagen. Vlug kruip ik onder de bank waar de viervoeter me onderuit had geklauwd.