De zee klapte vrolijk de golven tegen elkaar en spoelde daarna aan op het strand. Het blauw was bijna doorzichtig en Aukje kon de schelpen op de grond zien liggen, tussen het zeewier. De zon speelde mee en liet zijn stralen tot diep in het water schijnen. Aukje voelde zich onbeschrijfelijk blij want ze was weer thuis. Na jaren van heimwee naar dit strand, in deze stad, in dit land was ze eindelijk terug. Ze voelde tranen opkomen. Wat hield ze van dit alles, dacht ze. En te bedenken dat ze over een weekje al weer weg zou moeten gaan. Vreselijk. Wat een lot.