Ik staar naar mijn handen die op mijn witte jurk liggen. De jurk puilt zich in plooien uit de stoel. Ik kijk naar mijn nu nog ringloze vingers. Ik til ze een voor een op. Boven hoor ik stemmen en gelach. De gasten komen binnen. Een halfvol glas appelsap staat naast me op tafel. Ik krijg de rest van het appelsap niet meer door mijn keel. Ik zucht en haal een paar keer diep adem. Ik ga zo trouwen. Trouwen. Zeggen dat ik voor eeuwig bij Ward blijf, ongeacht de moeilijkheden die op ons levenspad komen. Dat is nogal wat. Hoe kan ik nu weten of ik dat heel mijn leven wil en kan. Er kan vanalles gebeuren en veranderen. Dadelijk ontmoet ik iemand anders en word ik meegesleurd door een nieuw onbekend gevoel. Of dadelijk gaat Ward anders reageren. Of misschien heb ik nog niet genoeg ervaring in andere relaties en kan ik dus nog niet bepalen dat deze relatie de waardevolste is. Dit kan echt niet, Sophie. Je gaat over vijf minuten trouwen. Hoe kun je nu dan nu nog twijfelen. Ik schud mijn hoofd hard op en neer. Weg met die twijfels. De deur gaat open en mijn vader komt de trap aflopen. “Het is tijd, Sophie. ” Hij komt bij me staan en legt een hand op mijn schouder. “Je bent weer aan het twijfelen hè?” Ik kijk hem aan en knik. “Dat mag ook bij zulke grote gebeurtenissen. Je kunt niet alles van tevoren weten. Soms moet je er met al je goede bedoelingen gewoon instappen.” Ik glimlach voorzichtig en pak de hand van mijn vader. Samen lopen we de trap op.