De oranje smurrie druipt langs de spiegel af. Zonder na te denken wrijf ik met de mouw van mijn hemd erover, realiserend dat ik het eigenlijk alleen maar erger maak. Waarom moesten we ook zo laat maken gisternacht? Ik wist het, enchiladas om twee uur s ’nachts moet je gewoon niet doen. Elke keer dat ik slik, voel ik het zuur branden en de smaak van die gore fabriekskaas. De deur gaat open. Daan, mijn getuige, komt binnen en ziet de rotzooi. ‘Verdomme, Rich, jij ook al?’ Ik knik. ‘Vanmorgen bij mijn eerste kopje koffie, begon het al te lopen. Die verdomde Mexicaan ook. Hij was laatst zelfs op tv bij die gast van Smaakpolitie, Bob de Reus. Wat ie daar allemaal tegenkwam.’ Kalm leg ik mijn handen om de nek van Daan. ‘Rich, alsjeblieft, we waren allemaal dronken gister, over zoiets denk je niet na als je honger hebt.’ Daan moet van de wurggreep boeren, een onmenselijke lucht komt me tegemoet. Ik laat hem per direct los. ‘Laten we dit later uitvechten. We zijn al te laat.’ Hij geeft me mijn jasje aan. ‘Knoop hem goed dicht, dan vallen de vlekken niet zo op.’ Lachend van buiten, stervend van binnen, loop ik langs familie en vrienden. Naast onze vriendengroep zijn enkele stoelen niet bezet. Ik ga naast de pastoor staan en hoop dat Mendelssohn snel begint te spelen. Anne verschijnt in haar prachtige jurk, begeleid door haar vader, die er een beetje bescheten bij loopt. Arme Jan, hij had de burritos gepakt. Anne loopt de drie treden op en gaat tegenover mij staan. Voorzichtig doe ik haar sluier naar achteren. Ze ziet mijn tranen lopen. ‘Och schat, het raakt me dat je er zo emotioneel onder bent.’ Ze moest eens weten…