‘Ik hou van Frank, waarom is hij er niet?’ klaagt mijn moeder. Ze trekt ongedurig aan mijn sluier. Mijn diadeem kan ik net tegenhouden. Net nu ik volledig Zen ben, slaagt ze erin me van mijn roze wolk te halen. ‘Omdat, mam, hij je vorige maand heeft verlaten. Je wilde me niet geloven. Die kerel is de onbetrouwbaarheid zelve.’ Ik ruk de sluier uit haar hand. Enkele glitters schieten los en vallen op de grond. ‘En stop met dat zelfbeklag, mam. Koen, Willem, Frank … Geen van hen is je waard. Ze gaven je allemaal wel reden tot huilen. Bakken tranen vergoot je thuis, in plaats van me bij sportwedstrijden aan te moedigen zoals andere moeders deden. En vaders. Maar een vader, tja, dat is een probleem hè? Na jaren weet ik nog steeds niet wie hij is.’ Ik voel woede opkomen. ‘Is het misschien een van de aanwezigen? Je wilde toch zo graag de gastenlijst zien?’ Ze krimpt in elkaar. ‘Toe, Tasha. Dit is jouw dag. Sam mag trots zijn op jou. Ik ben trots op je.’ De zachtmoedige glimlach op haar bleke gelaat vertedert me onmiddellijk. ‘Nog snel een sigaretje.’ Ze glipt naar buiten, een traan op haar wang. ‘Mam, …’ De ongerustheid verlaat me nooit. Onder de deur vind ik een kaartje. Ik frons. Lag dat hier al? Mijn dochter. Het leven loopt nooit zoals je wil, maar ik heb je gevonden. Als je naar buiten zal komen, zal ik er zijn. En van je moeder ben ik altijd blijven houden. De broer van mijn moeder begeleidt me onder orgelmuziek naar voor. Ondanks mijn verwarring loop ik op wolkjes. Sams glimlach omhult me met warmte. Mijn moeder snikt. Buiten wacht een man nagelbijtend af. Wie ben ik om de liefde geen tweede kans te geven?