#184 Gehaald

Toen we begonnen met het plannen, was ik er heilig van overtuigd dat ik ook door die deur zou komen, dat de mensen zouden gaan staan en voor me zouden klappen. Mijn vrouw heeft mijn illusie de wereld uit geholpen en me verteld dat dit alleen weggelegd was voor de bruid.

Nu sta ik bij het altaar en is zíj het die straks in de schijnwerpers gaat stralen. Ik voel haar aanwezigheid aan de andere kant van de witte deur. Ik heb haar jurk nog niet gezien, maar op deze bruiloft is alles wit: de tafels, de tafelkleden, de muren en iedereen moest in witte kleren komen, dus mijn vrouw zal ook wel in een prachtige witte jurk komen. Behalve ik, ik stond in een zwart pak, alsof ik er als enige écht op voorbereid was.

Een week nadat duidelijk was geworden dat er een ongeneesbare vorm van kanker in haar lichaam huishield waren we begonnen met plannen. Elke dag die volgde stond ik op en ging ik naar bed met dezelfde vraag: gaat ze het halen?

Ja, ze had het gehaald. De dag voor de bruiloft had ze gestraald van trots, zij was toch maar mooi haar meerdere de baas geweest. Het was kenmerkend, als zij een doel had gesteld, moest dat altijd gehaald worden.

Toch kon ik nu nog steeds de vraag niet uit mijn hoofd zetten. Toen de muziek begon te spelen, de deur openging en ik haar zag staan, zonder glimlach, wist ik dat er iets fout was. Ik deed niets, door mijn aderen stroomde nog met hoop gevuld bloed. Halverwege zakte ze op haar kniën, het lukte haar vader niet om haar overeind te houden. Ik snelde naar haar toe, knielde naast haar neer. Ze keek me aan en glimlachte toen fluisterend: 'Ja, ik wil.'