Appeltaart Jasmijn weet het zeker ze wil taart bakken. Ze heeft een paar dagen geleden een kookboek gekregen. IJverig slaat ze het boek open op bladzijde 10, Appeltaart staat er. Lettertje voor lettertje leest ze het recept. Springvorm, appels, alle nodige ingrediënten zoekt ze bij elkaar. Tommie de hond ligt in zijn mand, en kijkt verschrikt naar Jasmijn. Als dit maar goed gaat, denkt hij. Jasmijn doet haar short om en haalt een mes uit de bestekbak. Met veel moeite snijd ze de appels in stukken. Tommie durft niet te kijken. Jasmijn leest verder in het recept. Mix de appels, leest ze. Ze haalt de mixer tevoorschijn. Stopt de stekker in het stopcontact en mixt erop los. Het meel stuift in een grote wolk om Jasmijn heen. ‘Oh nee vrouwtje, vrouwtje kom snel…’ blaft Tommie. ‘Wat is hier aan de hand’ roept mama. Met een lach van oor tot oor zegt Jasmijn: ‘Ik bak appeltaart voor jou en papa.’ Mama’s hart smelt, maar dit mag natuurlijk niet. ‘Ik vind het ontzettend lief van je Jasmijn, maar meisjes van zeven mogen echt nog niet alleen bakken. Als jij voor mama nu eens de plantjes water geeft, dan maak ik de appeltaart wel af.’ Jasmijn sputtert flink tegen, maar pakt uiteindelijk mokkend de gieter. In het voorbijlopen schopt ze tegen de mand van Tommie. ‘Klikspaan, ik ben geen vrienden meer met je.’ En ze giet zo een plons water over Tommie heen.