Gekozen woord(en): Bittere kou (uit nieuwsbericht Telegraaf 1 maart) ‘Het is verdomme in tweeënveertig winters niet zo koud geweest, jongen!’ schreeuwt Johas terwijl hij een bevroren kool tegen de muur smijt. ‘Nou en! Ik hou van haar!’ sputtert Daviel. ‘Nou en? Wat, nou en! Je zult luisteren naar me!’ Johas trekt zijn schoen uit en gooit hem richting Daviel, die net op tijd opzij stapt om hem te ontwijken. ‘Nee, vader! Ik moet haar zien! Ik heb het beloofd! De stad is slechts een halve dag rijden te paard. Ik red het makkelijk voor zonsondergang, dan is het nog niet zo koud.’ ‘Ik zeg toch nee, verdomme! Hier, kijk naar m’n poot!’ Johas wijst naar zijn verkleumde voet. ‘M’n tenen zien zwart als roet! Het zal me niets verbazen als ze er vandaag of morgen af vallen. En jij wilt helemaal naar de stad rijden door deze bittere kou? En dat alles voor een verdomd meisje?’ Hij spuwt op de grond voor Daviels voeten. ‘Mijn liefde zal mij warmen, vader. Ik kom voor het einde van de week terug, ik beloof het!’ ‘Nee, zeg ik je! Nee, nee, nee!’ roept Johas woest terwijl hij een schoffel van de muur trekt. ‘Je zult hier blijven, zeg ik je!’ Hij zwaait met de schoffel langs Daviels hoofd, die net op tijd naar beneden duikt. Met een snelle beweging grist hij de schoffel uit zijn vaders handen en duwt hem omver. Met een luide brul springt Johas weer overeind en spurt richting Daviel. Met een krachtige beweging haalt Daviel uit en land de schoffel op de slaap van Johas. Met een doffe klap komt zijn lichaam op de grond neer. Verbitterd en met vochtige ogen kijkt Daviel neer op het roerloze lichaam. ‘Ik hou van haar, vader,’ zegt hij zachtjes terwijl hij zich omdraait en de deur open trekt.