Eens glansde ik van nieuwheid en droeg ik mooie heldere kleuren. Hoe lang lig ik hier al op de bovenste plank te verstoffen? Iedereen om mij heen wordt verkocht, ingepakt in een luxe papiertje, strikje erop. Ik wil ook een mooi jasje aan! Ik hoor het belletje klingelen. Een jongeman loopt de bakkerswinkel binnen. Weer zo’n idioot, die mij voorbij gaat . ''Koop mij toch. Ik ben ook de moeite waard!" zou ik willen roepen. Zie, zijn ogen dwalen omhoog. Hij heeft mij gezien! Ik hoor zijn warme stem aan de verkoopster vragen naar “die doos Côte d’Or, die originele” “Ze zijn nergens meer te krijgen. Ik wilde mijn moeder er mee verrassen, zo met Valentijn.” Eindelijk erkenning. Hij noemt me zelfs “origineel!” Hij is toch niet zo stom als ik dacht. Hij ziet er eigenlijk heel leuk uit. Als ik haar was dan wist ik het wel! Zo’n innemende lach als hij tevoorschijn tovert. Hij ruikt zo prettig naar suède en tabak. Hij draagt ook geen ring. Kijk haar eens blozen! Ik zie haar kleine handen tasten om mij te kunnen pakken. Ik kijk recht in haar sprankelende groene ogen. Als ik hem was, dan wist ik het wel. "Grote genade, wat doet ze nou?" Ik zwaai door de lucht, maak een buiteling en stoot met mijn neus op iets hards. "Wat een stomme meid! Nu hoeft hij me niet meer!" “Sorry” mompelt ze. terwijl ze me van de grond opvist. Mooi is dat. Mijn gezicht is nu geschonden, mijn neus gekneusd. Ze schuift me achteloos opzij. “Ach, die dingen waren eigenlijk toch te oud om te eten!” Vanaf het koude glas van de toonbank zie ik twee donkerbruine hoofden naar elkaar toe gebogen. Ze zijn mijn bestaan vergeten. Ik ben maar een doos Côte d’Or. Een originele….