Zij stond omringd door rozen, met een glimlach, urenlang. Bossen verkocht zij en losse exemplaren, aan nerveuze types, schuchtere jongmensen, maar ook aan zelfverzekerde lieden. Aan secretaresses in opdracht van hun baas en aan bazen die hun secretaresse iets wilden geven. Aan iedereen die onze Valentijn op zijn dag eren wilde. Haar donkere ogen doorgrondden hun blikken en zij hoorde hun verhalen, uitgesproken of niet, terwijl haar slanke vingers cellofaan draaiden, linten krulden en kleine kaartjes over de toonbank schoven. Hij bleef aan de andere kant van het raam, zijn blik op haar handen, of op haar lippen, maar niet meer dan een tel, zijn ogen gejaagd als zijn passen. Op de hoek haalde hij diep adem, sprak zichzelf toe en herhaalde zijn route langs haar etalage, steeds opnieuw, totdat hij hoofdschuddend zichzelf naar het café aan de overkant sleepte, zonder eenmaal haar deurknop te hebben durven omvatten. Zij sloot af, aan het oude slot morrelend met hoekige bewegingen, en keek nog eenmaal naar binnen. De lege emmers hadden haar tevreden kunnen stemmen, maar met haar schouders zakten ook haar oogleden en mondhoeken. Hij leunde tegen het raam met zijn voorhoofd en telde haar stappen, zich bewust van haar voeten, benen, heupen. De opgetrokken schouders, de rilling in haar lijf. Zijn glas bleef onaangeroerd, terwijl hij zichzelf wijsmaakte dat morgen een minder beladen dag en alles makkelijker zou zijn.