Het is begin van de avond op Valentijnsdag als ik een jonge vrouw met lange blonde haren, losjes gebonden in een rode strik, versneld zie waggelen. Ze heeft een immens grote buik in haar tuinbroek en loopt moeilijk maar toch doelgericht tussen de hoge bloemen op een smal paadje in de tuinderij van haar man. Ze zoekt hem en roept hem met een angst in haar ogen en stem. Ik kijk van boven op mijn zwangere moeder neer. Anderhalf jaar geleden werd ik drie maanden oud en liet ik mijn ouders verscheurd van verdriet achter. Nu kondigt waarschijnlijk mijn zusje of broertje zich aan en ik hoor de angstige kreten van mijn moeder. Mijn vader hoort het ook, gooit de rode rozen uit zijn handen en trekt een sprintje naar zijn vrouw. Zo snel als hij haar en zij haar buik kan dragen rennen ze het huis in. Mijn vader belt de verloskundige en hijgend roept hij: “Het is begonnen!” Niet veel later komt de verloskundige met een ernstig gezicht, wetend over hun verleden, met twee assistentes het huis binnen. Ik zit ondertussen achter mijn moeder in bed en zachtjes streel ik haar haren en haar rug. Haar lichaam trilt, maar verder voelt ze heel erg sterk aan, ondanks de grote tranen die over haar wangen lopen. Mijn vaders ogen zijn ook nat en staan bezorgd. Zal dit kindje gezond zijn? Mijn moeder vangt de ene wee na de andere op. Ze knijpt, perst, snikt, hijgt en puft. Mijn vader en ik knijpen, persen, snikken, hijgen en puffen mee. Na een lange emotionele nacht waarbij ik mijn ouders zoveel mogelijk mocht ondersteunen komt daar eindelijk een piepklein nieuw leventje. Het is een jongetje. Mijn moeder draait zich moeizaam om zodat ze mij kan aankijken en zegt fluisterend: “Lief wondertje van me, ik wil je voorstellen aan jouw broertje Valentijn.”