Veertien februari is de dag van contrast. Het gaat van vlinders in buiken naar knikkende knieën, tot benen die het begeven door een maag vol met drank. Kijk hier, in een klein café. De stamgasten regelde allen iemand voor een datingspel, daarom zijn de muren rood. Op de dansvloer staan tafels, en achterin zijn de wc’s. Daarbinnen staat een jongeman, strak in pak, hij knipoogt naar zijn spiegelbeeld. Naast hem hangt een man in het urinoir. Het gezicht in de aanval met de armen rond de rand. Zijn kleren zijn versleten, gescheurd en stinken naar kots. De jongeman spuit een testmonster parfum leeg in zijn strakgetrokken kapsel. Er loopt een dame op de bar af. Gesprekken vallen stil bij haar entree. Zelfs de vrouwen zijn enthousiast onder haar aanwezigheid, deze vrouw werkt voor een magazine. Ze vraagt naar Jonathan, en spreekt de kastelein met Marc aan. Dat zij die onbekende sloeber in een hangpot met geluk zal huwen, zal bijna iedereen verrassen. Alleen de barman zal dat voorzien, maar nu nog niet. Hij glimlacht, dimt de lampen en kondigt haar bezoek aan. Iedereen kijkt op als Jonathan de zaak inloopt. Charmant als altijd, en nu op zijn top. Hij glimlacht, focust zijn blik op de schone en loopt eropaf. Het tappen van zijn gelakte molières op het met bier gedrenkte eikenhout overstemt de muziek en het valt in de maat. In het café wordt gefluisterd en op de wc vindt een hoopje ellende zijn kracht bij elkaar. De muur wordt weggeduwd en opzoek naar balans wordt de klink gevonden. Een dronkaart strompelt naar buiten, via de schouders van mensen vindt hij tastend de weg. Helemaal tot buiten, op het terras stort hij ineen. “Bel een ambulance” roept er iemand. In de armen van de broeders doet de man een poging taal te vormen. “We worden bespied” zegt hij, maar praat met vier tongen en blijft ongehoord. Met een extra maagspoeling op zijn kerfstok blijft hij met gesloten gordijnen het weekend in bed.