De bos is zo enorm dat de man op de fiets met de kinderzitjes nauwelijks vooruitkomt, net als de vorige keer. Maar vandaag is het Valentijnsdag, de enige dag waarop de bloemist vooral heren over de vloer krijgt, die zich meestal van hun plicht kwijten met een simpel klassiek bosje, aldus dezelfde bloemist een paar minuten geleden.

Even verderop zie ik inderdaad een man rijden met boven op zijn aktetasje wat rozen of tulpen, nee, het moeten vandaag wel rozen zijn. Dat grote veldboeket is vast minstens vijf keer zo duur geweest. De man met de obligate rozen stapt af bij een flink huis. Het is niet te geloven wat de mensen er tegenwoordig voor over hebben om in deze stad te wonen. Zou er daarom geen auto meer afkunnen? O, wacht, daar draait iemand de oprit op. Een vrouw stapt uit en omhelst de man. Ze oogt een beetje vermoeid, maar lijkt oprecht blij met zijn gebaar. Hun achtertuin is onderhoudsarm betegeld, dat had ik al verwacht.

De man met het veldboeket zet zijn fiets in de schuur en gaat weer aan het werk. Een paar uur later komt zijn vrouw ook thuis. Deze keer zijn de bloemen wel voor haar. Ze nemen bijna de hele woonkamer in beslag. Kijk, ze heeft ook iets liefs voor hem meegenomen. Als ze daar een gewoonte van maken, wordt het nooit wat met hun verhuisplannen. Maar goed, het eerste waarin je moet investeren, is je relatie, zeker op zo’n dag als vandaag.

Het begint inmiddels te schemeren. Een paar straten verderop haalt een jonge vrouw een geknakte stengel uit de bos op haar tafeltje. Ze ziet eruit alsof ze een stukje van zichzelf op de composthoop gooit. Het duurt nu al zo lang, dat ze bijna niemand meer spreekt. De bloemen vond ik dan ook een sympathiek gebaar. Het is alweer bijna lente, het wordt tijd dat ze opbloeit.