Met een gapend gat in zijn borst strompelt hij over het trottoir. Het contrast tussen de nachtelijke uren en neonlichten is wat bij velen een migraine aanval teweeg zou brengen. Een negroïde man in een bontjas van tijgerprint houdt hem tegen met zijn gouden wandelstok. ‘Vriend, waar gaan we naar toe, ga je Veerman nog betalen?’ Hij negeert Veerman. ‘Mattie, ik waarschuw nog eenmaal, als je hier langs wilt, doekoe, nu.’ Hij grijpt Veerman bij de keel. Zijn handen zijn ijskoud maar hard als staal. De immense druk zorgt ervoor dat de ogen van Veerman uitpuilen en om beurten als twee kersen uitelkaar spatten. Het levenloze lichaam valt op de grond, terwijl een harde glitter substantie uit de oogkasten glibbert. De man kijkt naar zijn handen, er verschijnen aderen. Hij voelt aan zijn borst, het gat is er nog steeds, maar er groeit weefsel. Ondertussen dansen schaars geklede dames om het lijk van Veerman. Langzaam kleuren hun bleke lippen rood. Tevreden aanschouwt hij de vreugde en hoort aan de overkant van de straat het ritmische gedrum en de pompende basslijn van 120 hartslagen per minuten, met intervallen die bijna naar 140 neigen. “Hart en Ziel” knippert het bordje voor het raam. Hij laat zich leiden door de gevoelige getergde zang. Hij legt zijn hand tegen de deur en voelt de aangename warmte. De deur is niet op slot, alleen het haakje aan de andere kant houd hem tegen. Met een oog kijkt hij door de opening. In het midden van de kamer staat een gouden klokje met de daarnaast een kloppend hart. Het klokje stopt bij 8:12. De deur vliegt open en haar gestalte verlicht de ruimte. Tranen vloeien over zijn gezicht. ‘Johan, neem mijn hand en laat de duisternis achter.’ Zonder te aarzelen stapt Johan in het licht.