Het sneeuwt zachtjes terwijl de oude man langzaam voortsjokt door de verlaten straat. Het licht van een lantaarnpaal legt een zachte, oranje gloed op zijn ongeschoren, gerimpelde aangezicht en zorgt voor een schittering in zijn waterige ogen. Het weinige, grijze haar dat hij nog heeft, golft mee met de wind. In zijn ene hand houdt hij een doosje vast. Wit verpakt, met het obligate rode lint eromheen en een gouden reclamesticker van de zaak. Zijn lange, beige winterjas die een aantal knopen mist, klemt hij krampachtig dicht met zijn andere hand. Als hij bij de smeedijzeren poort aankomt, houdt hij even halt en zucht diep. Het witte wolkje dat uit zijn mond komt, warrelt alle kanten op. Hij loopt onder de boog door. Met moeite houdt hij zich recht, nu het vrijgemaakte voetpad plaatsmaakt voor een glibberig, ondergesneeuwd zandpad. Bij het derde zijpaadje slaat hij rechts af. Twintig meter verder blijft hij stilstaan. In zijn linkerooghoek verschijnt een traan die langzaam over zijn wang loopt en een koud spoor nalaat. Hij zucht opnieuw en buigt zich voorzichtig voorover. Hij plaatst het doosje nét onder haar naam. “Het zijn van die lekkere met een kers in, besje”, murmelt hij.