Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Schrijfopdracht #181 - Kers

16 februari 2018 - 9:25
Het sneeuwt zachtjes terwijl de oude man langzaam voortsjokt door de verlaten straat. Het licht van een lantaarnpaal legt een zachte, oranje gloed op zijn ongeschoren, gerimpelde aangezicht en zorgt voor een schittering in zijn waterige ogen. Het weinige, grijze haar dat hij nog heeft, golft mee met de wind. In zijn ene hand houdt hij een doosje vast. Wit verpakt, met het obligate rode lint eromheen en een gouden reclamesticker van de zaak. Zijn lange, beige winterjas die een aantal knopen mist, klemt hij krampachtig dicht met zijn andere hand. Als hij bij de smeedijzeren poort aankomt, houdt hij even halt en zucht diep. Het witte wolkje dat uit zijn mond komt, warrelt alle kanten op. Hij loopt onder de boog door. Met moeite houdt hij zich recht, nu het vrijgemaakte voetpad plaatsmaakt voor een glibberig, ondergesneeuwd zandpad. Bij het derde zijpaadje slaat hij rechts af. Twintig meter verder blijft hij stilstaan. In zijn linkerooghoek verschijnt een traan die langzaam over zijn wang loopt en een koud spoor nalaat. Hij zucht opnieuw en buigt zich voorzichtig voorover. Hij plaatst het doosje nét onder haar naam. “Het zijn van die lekkere met een kers in, besje”, murmelt hij.

Lid sinds

10 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2018 - 13:51
bij de eerste zin dacht ik: beetje obligaat, maar in de tweede zin mooie vondst dat de straatlantaarn zorgt voor: een schittering in zijn waterige ogen, dan zit ik in je beeldend geschreven verhaal ik loop met hem mee, een wit doosje in mijn hand, als mijn vrouw ergens aan het eind van een zandpad lag, zou ik het ook zo doen, met Valentijn je laat heel geleidelijk duidelijk worden waarheen de weg leidt, en voor wie het nog niet snapte: onder haar naam, ook alweer zo mooi verwoord, liefdevol ik hoor stilletjes Waarheen leidt de weg, die wij moeten gaan voor mij heb je zijn gevoel bijna tastbaar gemaakt - en dat was de opdracht - met het smeedijzeren hek waar hij onderdoor moet, de hemelpoort? je laat de vraag open of hij bij haar zou willen zijn, ik bedoel haar achterna, mooi voor de lezer om over na te denken je bent hier sinds gisteren, welkom Jan

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2018 - 16:04
Jan, je brengt daar een heel gevoelig stukje. Je ziet hoe de oude man zich beweegt - komt tot leven. Hij brengt een bezoek aan het graf van zijn vrouw. Je ziet het als een film voor je. Voor mij tastbaar geschreven, maar ... die laatste zin begrijp ik niet helemaal en dat moet toch de clou van het verhaal zijn. Raakt hij verstrikt in zijn emoties?

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2018 - 18:29
Dankjewel voor jullie reactie Peter en Riny. Ik ben blij te lezen dat jullie blijkbaar goed voelden wat ik wou weergeven. Het is moeilijk zoeken tussen wat moet en wat nu net teveel is. Wat betreft de laatste zin Riny: in zekere zin is die inderdaad overbodig. Ik wou gewoon nog net even iets meer de verbondenheid tussen beiden accentueren. Maar hij kan ook net zo goed weg. Misschien dat anderen hier ook even hun mening over kwijt willen?

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2018 - 19:11
Hallo Jan, ik heb het ademloos gelezen, ontroerend verteld! Die laatste zin vind ik passend, als subtiel detail, iets heel kleins, liefs en onbetekends en juist daardoor betekenisvol bij de afsluiting.

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2018 - 20:27
Nou, nee Jan - niet weglaten. #2 Naar mijn idee, brengt hij haar kersenbonbons die zij altijd zo lekker vond. Een rood lint om dat witte doosje. 'Het zijn van die lekkere met een kers in, besje'. Dat begrijp ik niet. Misschien hoef ik het ook niet te begrijpen. omdat het iets is tussen het, door de dood gescheiden echtpaar. Mijn hart breekt als ik dat zo voor me zie.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 februari 2018 - 20:56
Hoi Jan, van harte welkom bij SOL. Je maakt indruk met je eerste bijdrage. Teder, ontroerend en heel beeldend weergegeven; prachtig! Wat je vraag betreft; ik dacht ook aan kersenbonbons, een mooi intiem detail. Zeker niet weglaten, het zegt zo veel over zijn relatie met zijn besje, al is ze dan ook dood. Chapeau!

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
17 februari 2018 - 8:51
Hallo Jan, wat een prachtige binnenkomer. Welkom. Je neemt me vanaf de eerste zin mee. Wat betreft de laatste zin, ik twijfel. Is deze echt nodig, nee maar het is wel net even dat extraatje waardoor ik het gemis van je HP voel. Dat persoonlijke. Mooi gedaan :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2018 - 15:07
Je raakt me met je verhaal, Jan. En ook ik praat altijd - weliswaar zachtjes - bij graven van dierbaren. Ik hoop dat je die zin niet schrapt.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2018 - 13:04
Vertederend hoe hp de kou trotseert, en zijn vrouw door de dood heen zijn liefde blijft betuigen. Ik vind de laatste zin veelzeggend. Niet schrappen! Haar koosnaampje "besje", haar favoriete "mon cheri"-praline die hij elk jaar gaf in het obligate witte doosje met rood lint toen ze leefde, en zolang hij zal leven. In zijn hart was en is ze nog steeds de zijne. :thumbsup: En succes verder op SOL! (Een echte kleinigheid, voortsjokken beeldt het mooi uit, door de betekenis kan je 'langzaam' schrappen.

17 februari 2018 - 17:10
Aangrijpend, aandoenlijk, ontroerend verhaal. Prachtig beeldend beschreven. De laatste zin moet je zeker niet achterwege laten. Daaruit spreekt een wereld van genegenheid! Graag gelezen.

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 februari 2018 - 23:18
Jan, welkom op het forum. Een erg mooi verhaal om mee te beginnen. Zelf vond ik de opmerking, het obligate lint, jammer. Immers lijkt me dit niet de persoon om dingen zomaar te doen. Dat brak voor mij de magie een beetje maar de rest van het verhaal maakte dat ruimschoots goed.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
18 februari 2018 - 16:39
Wat een prachtig en ontroerend verhaal Jan. Ik ben het eens met Riny, die laatste zin heeft het verhaal niet meer nodig. Je hebt een mooi mens neergezet in zijn goedheid en zijn houden van, dat verder reikt dan dit leven. Chapeau!

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 februari 2018 - 22:59
inderdaad een fraai verhaal over de laatste zin: hij is inderdaad niet nodig, maar voegt weldegelijk verbondenheid toe; ik zou het laten staan, maar denk alleen wel dat het met een kers ERin moet zijn, om niet af te leiden en twijfel aan de toegevoegde waarde van 'besje' dat zou wat mij betreft geschrapt mogen.

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 februari 2018 - 20:57
Ik zie dat SOL een nieuwe aanwinst heeft. Ja, aanwinst, want dit was een goed verhaal. Ook technisch. Ik heb tot op heden geen 'tell' gevonden in het verhaal. Knap! Die laatste zin zou ik zeker niet weglaten, het is een goed detail dat het verhaal persoonlijk maakt. Graag gelezen!

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 februari 2018 - 22:29
Sluit me volledig aan bij alle reacties hierboven. Ontroerend mooi. Een "Mon Chéri" bonbon, hoe toepasselijk. Niet weglaten, deze zin! Graag gelezen, ik kijk uit naar meer.

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 februari 2018 - 19:26
Nogmaals dank aan allen voor de mooie reacties. Dit doet echt wel deugd en geeft me nog meer zin om door te gaan! Maar ik voel wel een lichte prestatiedruk nu :rolleyes: