Het stadspark ligt er centimeters wit bij. Slechts deze met de grootste warmte in zich wagen zich hier. Daar waar lantaarnpalen hun oranje licht verspreiden, loopt er zo één; voorovergebogen, een pet laat de oren bloot. Zijn haar is te lang, valt over de kraag van zijn jas. Meer warmte omgeeft hem niet. Een knoop ontbreekt. De zoom van de jas rafelt. Hij haalt zijn handen uit de jaszakken, houdt ze open voor zijn mond, beademt ze. Nogmaals. Nog een keer. Zijn vingers zien blauw. Zijn gezicht vertrekt als hij vuisten maakt. Dan verdwijnen ze opnieuw in zijn zakken. Waarom op een dag als deze moet er sneeuw zijn? Het zou niet mogen. Buiten het park lopen anderen, hand in hand, speelse blikken op elkaar werpend die tegen de avond vol verleiding zitten. Telkens de deuren van bloemenwinkels opengaan, drijft een wolk van geuren mee naar buiten. Elders tinkelen twee lepeltjes in een warme chocolademelk. Rode harten sieren gevels. Zijn hart siert hem. Een jonge man als hij, met ogen vol dromen en verlangens, knipperend tegen opkomende tranen. Wat bezielt hem, dat hij, uitglijdend met die onmogelijke schoenen, de gladde brug opgaat, blijft stilstaan bij de reling? Over het ijs tuurt terwijl zijn hart steeds sneller slaat? Uit zijn zak haalt hij een portret, dat hij langzaam met de vinger beroert. Kijkt glimlachend op naar haar appartement vlakbij. Werpt een blik op de flat verderop, daar een man wetend die haar meer kan bieden. Hij slaat een been over de reling, beeft als hij het andere ernaast plaatst. Het portret tussen zijn lippen. De wind snijdt in zijn gelaat. Hij roert niet, huilt niet. Ziet geen rode muts toesnellen, hoort geen hijgen, geen uitroep. Springt met alle kracht die hij nog in zich heeft. Eeuwig gehuil klinkt na in zijn oren.