Het water uit de plas spat op. Hij loopt onverschrokken door, dwars door de stromende regen. Vlak achter de tram steekt hij over. Zijn laarzen klinken dof op de straat als hij een sprintje trekt om veilig aan de overkant te komen. Bij het houten bloemenkraampje gaat hij naar binnen. Zijn uniform is goed te zien door het zijraam. Hij praat met veel handgebaren en dan volgt er een lach. Na niet al te lang komt hij weer naar buiten met een bosje rode rozen geklemd in zijn leren handschoen. Hij kijkt omhoog. De regen loopt over zijn gezicht. Er volgt een gelukzalige glimlach. Hij duikt in zijn kraag en loopt weer stevig door. Bij de wachtpost steekt hij zijn rechterarm en hand in een vloeiende beweging naar voren. Na wat discussie, die al snel verandert in vrolijkheid, krijgt hij een paar bemoedigende schouderklopjes van de andere soldaten. Voorbij het staal en prikkeldraad van de versperring, vervolgt hij zijn weg de Joodse buurt in. Bij de portiekwoningen aan de Valkenburgerstraat staat hij stil. Hij pakt een briefje uit zijn zak en kijkt zoekend rond. Het bosje bloemen verdwijnt achter zijn rug. Hij klopt op het raam van een benedenwoning en tuurt naar binnen. Hij steekt even zijn hand op en er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht. Met een huppeltje loopt hij naar de voordeur. Die zwaait open en een jonge vrouw met rode lippen en donker golvend haar springt naar buiten. Ze gooit haar armen om zijn nek en kust hem door op haar tenen te gaan staan. Ze slaat haar handen voor haar mond als ze de rozen ziet. Dan trekt ze hem mee naar binnen uit de regen. Hij kijkt nog snel een keer voorzichtig om zich heen en sluit de deur achter zich.