#180 U wint...

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem lopen. Een beetje voorover gebogen. Zoals een man van 72, want dat is hij. Hij loopt van de bar richting een stoel uit het zicht. Mijn hart maakt een klein sprongetje en mijn wangen voel ik rood worden. Niet omdat ik deze man zie. Maar omdat ik weet dat mijn moeder straks, als ik nu snel ga handelen, met haar grootste idool in dezelfde ruimte is. Niet zoals gewoonlijk op een podium, maar gewoon op een stoel in het café van zijn atelier op zijn landgoed. Tot zover ging mijn gedachte. Ik vroeg aan haar: “Zullen we even een bakkie gaan doen?” Ze zei gelukkig “ja hoor” draaide zich om en liep zonder te weten wie zich daar bevond het café binnen. Het café was leeg op haar idool en de barvrouw na. Hij zat aan de andere kant in een grote leunstoel. We zeiden hem beleefd maar kort gedag. Ik zocht een tactische plek uit, mijn kop ratelde. Ik ging schuin met mijn rug naar hem zitten en mijn moeder ging daardoor zo zitten dat ze met haar gezicht naar de zijne keek. “We hebben heel vaak oogcontact” fluisterde ze. “Dit is zo mooi…” Ik zag de ontroering in haar ogen. Nou ja, zien, ze zei ook direct daarna: “wat ontroerend…”, dat kan het ook geweest zijn. “Zullen die mensen denken dat ik een robot ben?” De prachtige zware stem die normaal “Ik ben vandaag zo vrolijk” en “het regent pijpenstelen” of “Anne, de wereld is zo mooi” zingt zei door de hoge, lichte ruimte opeens een hele andere zin. Die overigens net zo mooi klinkt hoor: “Zullen die mensen denken dat ik een robot ben?” We hebben daarna gepraat, met die robot. Die geen robot bleek te zijn. Over robots, over zijn landgoed en over herten in de nacht. Mijn moeder straalde. Ik werd zo intens blij toen ik naar haar keek. Daar was die mooie stem weer: “Het leven kan soms zo fascinerend en tegelijk zo ingewikkeld zijn”. Ik zei nog, terwijl ik liefdevol naar het blije hoofd van mijn moeder keek: “en mooi..” Maar de man van de grappige liedjes, mooie teksten en rake gedichten zei tegen mij: “dat zit al in het woord fascinerend..” “Oké,” dacht ik alleen maar: “U wint…”