# 180 Gewonnen

‘Kop of munt?’ Als ik opgooi, sta ik versteld. Zelfs beneveld haalt Kas de munt vingervlug uit de lucht. ‘Barst, Dries. Dit rondje is voor jou. En zij is voor mij.’ Zijn blik glijdt veelbetekenend naar de vrouw aan de bar. ‘Je bent,’ ik tik enkele keren tegen mijn slaap. ‘Jezus. ’t Is hier geen hoerenkast.’ Ik zak onderuit in de zetel en probeer verder te genieten van de hese jazzstem die de club vult. ‘Kijk dan toch,’ port Kas me met zijn elleboog. Verveeld wend ik het hoofd. Naadkousen onthullen slanke benen onder een zwart rokje. Het vage licht van de bar golft mee in haar haren. Een profiel waar je naar omkijkt. Ze draait zich om op de barkruk, merkt waarschijnlijk zijn wezenloze staren want ze kruist haar benen voor ze zich weer naar de zangeres wendt. Ik hoor Kas slikken en over de zetel schuiven; ik, daarentegen, knipper. Haar gelaat komt me bekend voor. ‘Je moet niet op me wachten, Dries.’ Kas staat op, trekt zijn das recht en probeert zijn lichaam onder controle te houden terwijl hij op haar toestapt. Met mijn ogen volg ik zijn licht zwalpende gang. Nee, hij weet van niets. Gespreksflarden bereiken me. ‘…Kas. Mag ik…’ ‘…graag. Michelle, aange…’ ‘…al lang?’ ‘…weken…gezelschap…saai.’ Ze stapt van de barkruk af en drukt zich tegen hem aan. Ik ga rechtop zitten. Deksels, ze laat er geen gras over groeien. Ze kust hem. En vóór de volgende kus laat ik mijn smartphone flitsen. Verstomd kijk ik van de realiteit naar de foto en terug, als Kas glunderend op me afkomt. ‘Ze nodigt me uit. Een feestje. Had je niet gedacht, hè. Nog meer vrouwen.’ Hij wrijft in zijn handen. ‘Wacht even.’ Ik trek aan zijn mouw. ‘Kijk hier eens naar.’ ‘Ze is toch mooi?’ ‘Je hebt prijs, Kas. Let nu op.’ Ik scroll naar een oudere foto. Dezelfde kaaklijn, dezelfde rechte neus. ‘Een tweelingzus? Dit is toch Michael, die heeft geen…’ Hij verbleekt. Zijn gevloek overstemt mijn bulderlach.