Die warme hartelijkheid verwacht je bij mensen die alles mee hebben: afkomst, carrière, een gelukkig gezin en genoeg geld om een zorgeloos leven te leiden. Niet bij haar, die elk dubbeltje moet omdraaien, die al sinds haar kindertijd tobt met haar gezondheid en steeds tegen de verkeerde mannen aanloopt. Zij heeft niet veel nodig, vraagt nooit ergens om. Juist daarom moet haar verjaardag speciaal worden. Ik besluit een staatslot te kopen en bied het haar in een klein lijstje aan. Ergens knaagt het aan me dat ik er niet meer werk van gemaakt heb, maar ik hoop op een enorme klapper. Zo een waardoor ze haar geldzorgen achter zich kan laten. Waardoor ze haar zeldzame aandoening kan laten behandelen in een Zwitserse privékliniek en eindelijk van het leven kan gaan genieten dat ze haar dochter zo graag gunt. Natuurlijk is dat valse hoop maar een paar weken verlangen naar betere tijden is ook al fijn, vinden we. “Ik hoop niet dat je het erg vindt,” zegt ze. We zitten in het stadscafé te genieten van een tosti en een koffie verkeerd. “Ik heb mijn kleine meid gisteren je lijstje gegeven om haar schoolfoto in te lijsten.” Dan buigt ze zich stralend over de tafel en zegt zacht: “en … we hebben een echte klapper gemaakt. We hebben elk een ton, hoe vind je die?” Ik weet dat haar behandeling in Zwitserland 150.000 Euro gaat kosten. Aan verblijf zal ze zo’n 10.000 kwijt zijn schat ik. Zelfs nu wil ze nog met me delen. “Fout” zeg ik. “Jíj hebt twee ton. En daarmee ga je doen wat hard nodig is. Ik heb vandaag een gratis tosti en koffie.”