Geweldig, ze heeft weer gewonnen. Wat ben ik toch verdomd blij voor haar. Gelukkig is er nog een plek waar middelmatigheid wordt beloond. Pronkt de hele sociale media vol. Haar acolieten glibberen als een stel opgehitste naaktslakken om haar heen en houden zich onderdanig. Wat fijn om te weten dat er een groep mensen bestaat die nooit boven de middelmatigheid uit zullen komen. De strijd om populariteit is velen malen belangrijker. Met de arm diep in honderd meter fecaliën, glaasje champagne, uitdagend kort rokje. Ze windt zelfs de professionals om haar vingers. Het is geniaal als het triest is. De eeuwige tweede, die langs de zijlijn staat en zich houdt bij het ware woord, zal altijd overrompeld worden door de kruiwagen aan haar zijde. Je realiseert dat je niet kunt winnen van glossy lippen, Colgate witte tanden, vijfhonderd euro permanentje en de zachte citrus walm die alle schapen doet blèren. “Fuck it” schreeuw ik dan in de spiegel terwijl Cradle of Filth op de achtergrond bombast maakt, sta ik met het scheermesje in mijn handen… Ik wens iedereen in de ruimte een uitermate goede dag. Lach om de slechte grapjes van Saskia en Berend, twee van de vijf juryleden. Neem een rosé en zie haar staan. Ze zwaait naar me. ‘Weer bij de laatste drie.’ lacht ze. De nicotine gekleurde tanden tonen de keerzijde van haar laatste successen. Ik juich een beetje van binnen. ‘Mag de beste winnen.’ Ze klinkt vermoeid. Zelfs haar positivo houding begint te rafelen als een drie euro sweater van de Primark. Het moment van de waarheid, de winnaar wordt bekend gemaakt. Ik ben er zeker van het is mijn naam die gaat vallen, dit keer zal ik… Fuck! Sta je dan met je gladgeschoren smoel en je strakke pak. De rosé eindigt in de plantenbak en wenk de barman. ‘Whisky en laat de fles maar staan.’