schrijfopdracht # 180 - het winnende opstel

Het moet me van het hart. Ik ben ambitieus maar ik kan dat goed verbergen. Mijn vier jaar oudere zusje kon alles beter. Vanaf mijn geboorte heeft ze me overvleugeld. Letterlijk en figuurlijk heeft ze me altijd onder haar vleugels genomen. Ze heeft er waarschijnlijk meer onder geleden dan ik dat we een soort “wezen” waren. Enkele maanden na mijn intrede in deze vreemde wereld, vertrok onze moeder met de Noorderzon. Kort nadien werd Rotterdam gebombardeerd waardoor onze vader zijn huis en drukkerij tot puin zag gereduceerd worden. Aangezien zijn liefdesleven al een grote puinhoop was, stortte de man volledig in. Een weeshuis bracht redding. Het mooie snoetje en de lieve maniertjes van mijn zus openden alle deuren. Mij namen ze er dan maar bij. Ik was doorgaans het piespaaltje en werd getreiterd en gepest. Bij het opgroeien kwam er een pluspuntje voor mij aan het licht. Ik had een geweldig goed geheugen en schitterde op school. Het leerproces ging wat moeizaam; ik had tijd nodig, maar hoe meer de leerstof op het geheugen was gestoeld, des te beter ging het me af. Vooral in alles wat met de Nederlandse taal te maken had, blonk ik uit. Mijn opstellen kregen steevast een 10-min of een 9-plus. Maar oh wee, op een dag kreeg een klasgenootje een hoger cijfer voor haar opstel dan ik. Mijn gevoelens van boosheid herinner ik me niet meer. Wel weet ik dat ik na schooltijd op een bouwwerf op grote rioolbuis klom en het nietsvermoedende meisje onverhoeds in haar nek sprong. Ze kreeg een flink pak slaag. Hetgeen ik me ook nog herinner is het feit dat mijn vader naar school moest komen om over mijn wangedrag te spreken. Niemand had verwacht dat in het stille teruggetrokken verlegen meisje zo'n wilde furie verborgen zat. Men begreep het niet. En...het mooist van alles: het pesten was gedaan!