Op een middag ontmoette persoon A en persoon B elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Persoon A had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. “wat zit er in die tas meneer?” Berent kijkt onderzoekend naar de man die uitgeput op het bankje zit met zijn arm op een enorme sporttas. “Zelfde kleur als mijn step.” Hij wipt op de bank en bungelt even met zijn benen. “Ben je moe, meneer?” probeert hij nog eens. De uitstulpingen in de tas intrigeren hem. Hij zou ze wel willen aanraken maar dat mag niet. Vragen wel. Martin kijkt geamuseerd naar het ventje naast zich. “Dat is een lang verhaal jongeman, maar wat doe jij hier alleen? Waar is jouw mama?” “Mijn mama is werken, die vangt boeven.” “Zo zo, stoere mama heb jij.” “En mijn papa Lukas is daar, hij kookt eten voor alle mensen. Daar verdient hij héél veel centjes mee.” Martin schatert. “Dan is jouw papa Lukas Mulder. En dan moet jij Berent zijn?” “Ja.” “Kom mee dan gaan we aan jouw papa laten zien wat er in deze tas zit.” Lukas, die het tafereeltje vanaf het terras heeft gevolgd loopt hen tegemoet. “Martin jongen, waar is je auto?” Hij neemt de zware tas over en gaat voor naar de binnenplaats van de restaurantkeuken. “Ook een lang verhaal,” zucht Martin. “Maar laten we dit varkentje erst mal douchen.” De mannen grinniken. Elk om hun eigen reden. “Goed dat je belde Martin. Nu kan ik ‘m nat laten besterven en zijn we mooi op tijd voor Renates verjaardagsfeest. Die zal niet weten hoe ze het heeft.” Berent, hoort de naam van zijn oma en steekt zijn handen begerig uit naar de tas. “Is het voor oma? Kijken?” Uit de tas komt een aangeschoten wild zwijn van een kleine 50 kilo. Berent klapt in zijn handen. “Yes! Gaan we die slachten? Mag ik helpen pap?” “Natuurlijk, want ik weet zeker dat jij een geheimpje kunt bewaren.” Een week later zit de hele familie met aanhang aan de feestelijk gedekte tafel. Het oude familiezilver en de Waterfordglazen fonkelen in het kaarslicht. Alles ademt de sfeer van adellijke gewoontes. Samen met mama heeft Berent kleine herfststukjes gemaakt voor op de tafel. Oma is er verrukt over en bedankt haar kleinzoon uitbundig. “Schätzlein, wäre alle Leuten zo lieb wie du.” Als het hoofdgerecht op tafel staat en Lukas klaar is met het vlees, krijgt Berentje het te kwaad. Hij popelt om het geheim te onthullen, maar dit is nog niet het moment. Pas als hij oma heeft zien proeven: “Nein, die aus Anholt sind doch besser,” kan hij zijn opgekropte spanning de ruimte geven. “Haha, oma,” schaterlacht hij, “das war nur Schertz, dies ist kein Veluwe-schwein! hè papa?” Oma kiest eieren voor haar geld en lacht hartelijk mee.