Hoestend liet hij zijn sigaret vallen en trapte hem uit. Ik bekeek Bram zorgvuldig. Zijn wallen deden hem er moe uitzien, al kon ik niet peilen of dit kwam door een tekort aan slaap, of door iets anders. Zijn gezicht was mager, de jukbeenderen waren goed te zien. Het hoesten werd heviger, tot het punt waar het scheen dat hij zijn borstkas naar buiten zou brullen. ‘Bronchitis,’ zei ik. ‘Pardon?’ Zijn stem was zwaar, schrapend. ‘Het kan niet anders dan dat jij bronchitis hebt.’ ‘Ach man, je lult.’ ‘Ik zweer het. Dat gerook maakt je kapot.’ ‘Welnee, het is vast niets. Dat hoesten hoort erbij.’ ‘Ik blijf bij mijn diagnose.’ ‘Wil je erom wedden? Tien euro, het is allesbehalve bronchitis.’ Ik nam het aanbod aan. De dag dat ik een tientje zal weigeren ligt nog ver voor me, daarbij kwam dat hij nu ook eindelijk de dokter een bezoek zou brengen. Niets was voor hem een betere beweegreden dan geld. Dus, zo geschiedde het dat we naar de dokter gingen. Na lang beraad was de dokter er toch niet gerust op en besloot hij enkele testjes te doen. Toen de dokter dit zei voelde ik het tientje al in mijn zak prikkelen. De uitslag liet enkele weken op zich wachten. Uiteindelijk zaten we gezamenlijk tegenover de man in de lange witte jas. Bram stond erop dat ik bij zijn overwinning aanwezig zou zijn. Je kon veel over hem zeggen, maar hij bleef een optimist. ‘Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen,’ zei de dokter, ‘maar ik ben bang dat u longkanker heeft.’ Zijn woorden hadden mij in het gezicht geslagen. Longkanker, ik kon het niet geloven. Bram draaide zich naar me toe, met – tot mijn verbazing – een brede glimlach op zijn gezicht. ‘Geen bronchitis. Ik win. Kom, we gaan een ijsje eten. Ik trakteer.’