#180 - Klapschaats

‘Denk erom, als je geen eerste wordt, is het vanavond zonder eten naar bed.’ Naast mij hoorde ik mijn juf lachen. Ze dacht dat het een grapje was. Maar mijn vader maakte geen grapjes. Ik schoof mijn voet heen en weer om te controleren of mijn schoen stevig op mijn schaats stond. Het meisje in de rechter baan was van een andere school. Ze had hoge noren, zag ik. Ik was de enige hier met houtjes. Friese doorlopers, zoals mijn vader zei, de beste die er waren. Maar ze zaten nooit helemaal goed vast. Mijn sjaal was nat geworden van de wolkjes warme lucht die ik uitblies en deed nu pijn aan mijn kin. Achter mijn ogen prikten de tranen. Ik kan dit, zei ik in mijn hoofd. We hoefden maar één rondje. Ik zette mijn linkervoet naar voren en de rechter schuin op het ijs. ‘Winnen hè,’ hoorde ik mijn vader weer achter me roepen. ‘Schaatsers klaar?’ riep de starter. Ik knikte, het moest maar. Het startpistool knalde. Ik zette af met mijn rechterbeen. De schaats pakte het ijs goed en ik was snel weg. Ik keek in een vluchtige blik opzij en zag mijn tegenstander een metertje achter me. Ik nam de eerste bocht soepel. Ik kon dit winnen. Maar op het rechte stuk merkte ik dat mijn linker schaats steeds losser ging zitten. Verdomme, mompelde ik. Een woord dat ik vaak van mijn vader hoorde. Ik schaatste stug verder, maar de schaats ging steeds meer klapperen. Het meisje schoot mij voorbij en bij de wissel kruiste ze ver voor mij langs. In de bocht gleed ik rechtdoor en liet me voorover vallen, met mijn gezicht in de sneeuw die langs de baan omhooggeschoven was. Gek. Ik voelde geen kou, alleen mijn maag die rommelde.