Op een middag ontmoette Orban en Baardmans elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Orban had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Baardmans keek geïrriteerd om zich heen terwijl Orban een heel verhaal afstak over zijn plundertocht van het Multiversum. Baardmans had slecht geslapen. Weer een nachtmerrie over die keer dat hij werd gehersenspoeld. Hij weigerde naderhand alle geestelijke hulp. Hij was niet van de psychiatrie. Orban ratelde door over het openen van de Muliversele poort. Baardmans keek uit over het nabijgelegen koeienveld. Als de zon had geschenen, zou het een mooie plek zijn geweest. Alleen scheen de zon vandaag niet. Je zou kunnen zeggen dat het regende, maar het was meer een zacht gedruppel onder een post-apocalyptische grijze lucht. Gelukkig stonden ze onder een afdakje. “Maar goed, dat waren dus mijn avonturen in Plopsaland.” Zei Orban. “Het zijn geen kabouters.” Zei Baardmans opeens. “Maar ze zijn zo klein.” “Dat komt door de zwaartekracht of zoiets. Stofdeeltjes in de lucht, weet ik veel. Ik bedoel, godsamme man! Het is een ras van trotse krijgers, en dan ga jij er Kabouter Plop grappen over maken. Flikker op.” Baardmans wreef aan zijn slapen, begeleidt door een gevoel alsof iemand zijn hoofd vol had gegoten met beton. “Laat eens zien wat je hebt meegenomen.” Orban haalde een groot voorwerp uit de tas dat leek op een extra zware bowlingbal. Aan weerskanten zaten twee knopjes. Orban legde de bowlingbal in de kofferbak van zijn gifgroene Opel Manta, en drukte de knoppen in. In het midden van de bal verscheen een snelle horizontale lichtflits, en de bovenste helft van de bal klapte open met een sissend geluid. Het was een zwaard. Niet een groot zwaard natuurlijk, want het was bedoeld voor wezens die gemiddeld gezien vijftig centimeter korter waren dan Aardbewoners, maar nog altijd een zwaard. Het was gemaakt van een vloeibaar metaal, en Baardmans zag de subtiele ribbelingen over het lemmet heen lopen. “Vloeibaar metaal, net als die wout in Terminator 2.” Zei hij. “Nooit gezien.” Zei Orban. “Nee?” “Ik kijk niet naar oude films.” “Hij komt uit 1991!” “Ze zijn altijd zo traag.” “Ik… ik.. ach, laat maar. We gaan terug naar kantoor.” Zei Baardmans. En net op dat moment, nam het zwaard zijn menselijk vorm aan. Hoewel, menselijk? Het begon menselijk, maar toen kwam de tong uit de bek gerold, en groeiden de vleugels uit de rug. Een demonisch, glimmend, ribbelig, zilverkleurig standbeeld. “Breng mij naar jullie leider.” Zei het zwaard met een zware echo. “Leider?” Zei Orban. “We brengen hem wel naar de Magister.” Zei Baardmans. Toen richtte hij zich tot het wezen dat minder dan een minuut geleden nog een vloeibaar zwaard was. “Neemt U maar plaats in de auto, en dan brengen wij U wel naar onze werkgever.” Het voormalige vloeibare zwaard nam achterin plaats. Met zwetende handen, maakte Orban zijn gordel vast.