Op een middag ontmoetten persoon A en persoon B elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Persoon A had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Persoon B nam de tas stilzwijgend van A. over, groette met een hoofdknik en liep de Brink af. A. leunde tegen een winkelpui en stak een sigaret op. De ander trachtte zo normaal mogelijk te lopen, wat niet gemakkelijk ging met die last om zijn rechterschouder. Bij iedere stap bonkte deze in zijn lendenen. Hij blikte achterom naar A. die nog steeds in dezelfde nonchalante houding hing. Tja, die had het gemakkelijk nu! B. veegde de transpiratiedruppels van zijn voorhoofd. Nog een paar straten dan was hij thuis. En dan was het afwachten geblazen. Diezelfde avond opende B. met opgewekte stem de deur voor twee personen (A. en een derde) : “hallo, leuk, dat je zo vroeg bent! Ik heb de koffie nèt klaar.” Opzettelijk luid voor de buren, want die merkten altijd alles. Ze mochten eens argwaan krijgen. Hij, die mensen gewoon aan de deur liet staan bellen tot ze een ons wogen… In de woonkamer waren de gordijnen dichtgetrokken. Op tafel stond de felrode tas. “Nou daar gaat ’ie dan,"' zei A. , greep de tas en haalde een ouderwetse metalen broodtrommel uit, schudde deze leeg, zodat de inhoud alle kanten op gleed. “Hé zeg, kijk een beetje uit. Straks kunnen we over de grond kruipen”, mompelde C vanuit zijn donkere hoek. B moest er even bij gaan zitten: hij trilde plotseling op zijn benen. “Als hij nu maar echt is,” “Maak je geen zorgen, man, als ik iets doe, doe ik iets goed,” zei A zelfverzekerd. Opeens kwam er beweging in de derde man die bij de deur stond. “Dat zullen we eens even bekijken.” Hij schoof een stoel bij, pakte een klein vierkant voorwerp, dat hij uitvouwde en bovenop één van de plastic mapjes plantte, boog zich erover heen en mompelde iets. Zwijgend keken A en B toe. De laatste tikte nerveus met zijn vingertoppen op het tafelblad. “En?” vroegen beiden gelijktijdig. Er lag een wereld van hoop, verwachting en spanning dat ene simpele woordje. C. zette zijn loupe op het volgende mapje en werkte zo het hele stapeltje af. “Ja, Anton, als jij iets doet, doe je het goed.” A wreef in zijn handen. “Pak je koffers maar vast, jongens!” Aan het begin van de nacht werd een huissleutel zorgvuldig in het slot gestoken en gleed daarna door de klep van de brievenbus naar binnen. Een donkerblauwe auto met drie inzittenden vertrok met gedempte lichten. De volgende dag na sluitingstijd werd een politie-inval gedaan bij een sjoegel antiekzaakje in een steegje van een Overijsselse stad. De eigenaar werd opgepakt. Het Rijksmuseum heropende diezelfde week nog de tentoonstelling van koninklijke penningen en munten. De auto werd later verlaten teruggevonden in een greppel. Het nummerbord ontbrak.