Het regent. Mijn vingertoppen volgen de sporen die de druppels over de ruit trekken. Ik denk aan mijn eerste dag hier. “Regen,” had Marion gezegd, “ré – gèn.” Ze had het raam geopend en haar hand eruit gestoken. “Nat,” had ze gezegd. Mijn vingers probeerden de druppels te volgen, maar ze pakte mijn hand, draaide hem open en hield hem stil, zodat ik het tikken voelde in mijn handpalm. “Nat,” zei ze nog een keer. “Nat,” zei ik. “Weet je nog?” vraagt ze. Ik knik. “Lang geleden,” gaat ze verder, “wat waren we nog jong, toen.” “Naïef.” “Misschien. Heb je spijt?” Ik schud. Ze pakt mijn hand zoals toen, maakt met haar vrije hand de druppels na in mijn palm. “Nat,” glimlach ik. “Je eerste woord.” Ze heeft me al mijn woorden geleerd. Heimwee. Discriminatie. Onmogelijk. Ook spijt. Ik kijk naar de rimpeltjes rond haar ogen. Kraaienpootjes. Lachrimpeltjes. Mijn duimen volgen de rimpels die van vlak naast haar neus naar haar mondhoeken lopen. Ze worden dieper terwijl ik het doe. Haar lachen is aanstekelijk. Mijn antennen kriebelen. Ik zou op geen andere planeet liever zijn.