Schrijfopdracht #177: bijzonder

‘Kijk dan. Daar tegen de donkere horizon. Nee, meer naar rechts. Ja, nu is het weer weg.’ Jan draait zich om. ‘Het was er echt, kijk dan sneller.’ Ook al is het donker, toch zie ik in de toon van zijn zinnen zijn boze gezicht. ‘Ja, daar.’ Jan heeft wel vaker momenten, dat hij iets ziet wat ik niet zie. ‘Ik zie wel wat licht,’ zeg ik turend, ‘maar kan het geen maaimachine zijn? Het zijn toch akkers, het zijn toch maisvelden?’ Het licht schiet ineens omhoog, blijft hangen en daarna in een rechte lijn nog hoger tot het niet meer zichtbaar is. ‘Morgen gaan we zeker kijken,’ zeg ik, ‘maar nu moet je echt naar bed.’ ‘Nee, het kan nog terugkomen. We wachten,’ klinkt het resoluut. Hoe ik ook mijn ogen beweeg, strak open of gluur tussen mijn oogleden, er is nergens meer een teken van licht te zien en dat is bovenal eigenaardig. We hebben een plek zonder lichtverstrooiing gevonden. Nou ja, behalve dan die opgestegen maaimachine. Onderweg naar huis zie ik dat Jan frequent achterom kijkt. ‘Morgen gaan we zeker terug,’ zeg ik en leg mijn arm liefkozend over zijn schouder. ‘Het moet er wel een zijn,’ bromt Jan nog na. ‘Maar nu ga je slapen,’ zeg ik en duw zijn slaapkamerdeur open. ‘Morgen gaan we terug. Dat heb je beloofd,’ zegt hij nog en trekt zijn dekbed met UFO afbeeldingen tot aan zijn nek strak tegen zich aan. Ik draai me om en probeer de buitenaardse wezens die aan zijn plafond hangen te ontwijken. Met zijn duim in zijn mond ligt hij al te slapen voor ik zijn deur dichttrek. ‘Wat ben je toch een bijzondere jongen,’ fluister ik.