#177 Ufootje

Ufootje Vandaag gaat Marijke wandelen langs de rivier, ze heeft vrij genomen en heeft ineens zo’n behoefte om in haar eentje een lange wandeling te maken, dromen langs de rivier. Ze doet haar jas, muts en handschoenen aan en gaat op weg. Er staat een flinke wind en de hemel is strak blauw, daar houdt Marijke van. Er zijn weinig mensen op de dijk, ze staart de verte in over de uiterwaarden naar het snelstromende water. Haar haren waaien alle kanten op, haar wangen worden rood en haar ogen tranen van de wind. Ze stapt stevig door en haar blik richt zich op haar laarzen, goed dat ze die heeft aangetrokken. Ze ziet een klein rond glinsterend ding op haar rechter laars, iets dat zich naar boven voortbeweegt, ze schudt haar been maar dat ding blijft op haar laars naar boven klimmen . Ze hoort een vreemde klank uit dat ronde blauwzwarte ding komen en ze zegt in zichzelf dat het nu niet gekker moet worden. Het ding wordt plotseling knalrood en zegt met een soort mechanische stem ‘neemt u mij niet kwalijk, ik moet eten’. Marijke verstijft. Ze probeert gewoon te doen en te vragen wat hij dan wil eten maar haar angst zit al in haar stemgeluid. Het ding zal toch niet van vlees leven, niet te hopen, dus vraagt Marijke hoe ze “Het” aan eten kan helpen. Ze bekijkt “Het” nog eens goed en ziet tussen het rood een paar scherpe heel dunne vijltjes zitten, ze doet haar laars uit en net op het moment dat het ding van de laars op haar knie zou klimmen heeft ze hem al in het gras gegooid. ‘Zo,’ schreeuwt ze naar het ding, ‘wat kan ik voor u doen om u aan eten te helpen.’ Zwakjes antwoordt Het Ding ‘vlees, vlees’. ‘Voordat ik u helpen kan zal ik me even voorstellen, dat is wel zo netjes. Marijke Janssen, aangenaam, en wie bent u?’ ‘Ufootje,’ komt er zachtjes uit. Het Ding lijkt verzwakt, Marijke voelt een sterke neiging om te helpen. ‘Als je van mijn laars afgaat en hier blijft wachten, haal ik wat vlees voor je. Wat wil je en hoeveel kan je op?’ ‘Drie en halve kilo paardenvlees, rauw is het lekkerste voor mij.’ Drie en halve kilo voor zo’n klein dingetje, dat is toch niet mogelijk. ‘Versta ik u goed, Ufootje, drie en een halve kilo.’ Marijke hoort niets meer, kijkt en ziet dat het rood nu roze is geworden, het ding schudt met zijn vijltjes en kruipt langzaam van de laars af. In een razende vaart gaat Marijke naar de slager in de hoop daar paardenvlees te kunnen kopen en met drie en halve kilo rent ze weer naar de dijk. Het ding ligt nu slapjes in het gras, ze gooit het vlees voor hem neer en hij begint langzaam te eten, met zijn vijltjes snijdt hij het vlees door en na ongeveer tien seconden heeft hij de hele boel op. Marijke kijkt hem aan, tot haar grote schrik ziet zij hem groeien en groeien en voordat ze weg wil rennen pakt het ding haar met zijn blauwgroene vijltjes vast. ‘Waar gaat u naar toe, als ik zo onbeleefd mag zijn om dat te vragen?’ zegt het ding. ‘Oh.., nergens, ik moet naar huis, eh… ik heb een afspraak. ’ ‘U heeft een grote fantasie en wil deze kennelijk met mij delen, maar het zou verstandiger zijn als u de realiteit onder ogen zag.. Met andere woorden, u liegt en daar is geen reden voor. Even tussen u en mij als ding BEDANKT voor het VLEES .’ ‘Graag gedaan, natuurlijk. Ik zou nu graag willen gaan als het u belieft’. Marijke schrikt van haar eigen woorden. Wat praat ik ineens raar, ‘als het u belieft’, zoiets zeg je toch niet. Ik zit hier op de dijk zomaar tegen een ding aan te praten, wat is er in Godsnaam met mij aan de hand. Ze kijkt nog even naar het ding en ziet druppeltjes langs de blauwgroene vijltjes sijpelen. Marijke krijgt ineens ook zo’n enorme zin in paardenvlees, ze lust wel tien kilo., ze rent naar de slager koopt al zijn vlees op en propt het in de winkel al rauw naar binnen. Marijke begint te groeien, ze voelt zich geweldig, krachtig en energiek, ze rent naar de dijk en kijkt of ze Ufootje nog kan vinden om te bedanken. Maar de dijk is leeg behalve de vijltjes in een klein rood plasje aan de rand van het gras.