“Zo, en dat was Rain van The Script. Wat een topplaat is dat toch zeg! Ik ben er echt eventjes helemaal stil van. Kippenvel over mijn hele lichaam. Tranen in mijn ogen, en in mijn broek haha! Zometeen draaien we nog de meesterlijke single van Ed Sheeran, gevolgd door ons diepte interview met Thierry Baudet, waarin we hem het hemd van het lijf zullen vragen over zijn nieuwe lavendelparfum en natuurlijk als belangrijkste vraag: heeft hij al een vriendin, en heeft hij haar al eens lekker overmand? Maar eerst hebben we nog eventjes ons belmomentje met een luisteraar.” “Ha… hallo? Is dit Mathijs Uitenboogaard?” “Jazeker, dat ben ik!” “Luister Mathijs. Het is belangrijk dat je nu heel goed luistert naar wat ik heb te zeggen.” “Hé maat, ik ben één en al oor.” “Ze komen er aan! Het begint met Pulswapens, dat zijn speciale buitenaardse wapens die een beetje funger… eh werken als atoombommen, maar dan zonder radiatie achter te laten…” “Wow, dat klinkt spannen…” “VAL ME NIET IN DE REDEN! Ik weet dat jij denkt dat ik gek ben, maar dat ben ik niet. DAT. BEN. IK. NIET! Eerst komen ze met schepen, schotelvormige schepen, bewapend met Pulswapens, daarna hebben ze een virus ge… ge… gecreëerd dat specifiek is gedingest om precies, precies…” “Precies?” “Precies drie biljoen mensen te doden, zodat de restanten makkelijker te controleren zijn. Voor wat er overblijft hebben ze speciale machines gebouwd om de… de… de de ziel zeg maar te… vernietigen. Zij noemen het de Katra, dat is een soort ziel, ik bedoel niet letterlijk, maar het lijkt er wel op en ik ben niet gek, Jezus, geloof me toch alsjeblieft.” “Hé, wacht eens even. Wie heeft die machine gebouwd? De marsmannetjes?” “Ik weet niet hoe ze heten, ik weet alleen hoe ze er uit zien. Het is een beetje Lovecraftiaanse shit, het gaat elk verstand te boven, maar ze hebben dus machines waarmee ze de Katra vernietigen en vervangen door hun eigen bewustzijn of zoiets, ik weet het ook niet.” “Ze maken marsmannetjes van ons?” “HET ZIJN GEEN MARSMANNETJES! Ze vermommen zich als ons, ze leven al onder ons, observeren, assimileren, vernietigen. Mijn vriendin is er één van. Ze heeft een soort… derde tepel onder haar borstbeen. Het lijkt op een vaccinatielitteken, ik denk dat ze daar de pomp instoppen. Ik herken haar niet eens meer terug.” “Hé, ik krijg hier een signaal dat ik het gesprek moet afkappen. Het was harstikke leuk om je gesproken te hebben, maar we moeten nu dus… doei!” “Let op het luchtalarm…” “Zo. Nou, dat was ook niet iets dat je iedere dag hoort. Eh, ja, God, ja. Laten we nu maar weer gezellig muziek gaan draaien. Hier is Ed Sheeran met… ach wat maakt het toch een reet uit? Die gast heeft nog nooit iets fatsoenlijks gemaakt. Al die kutmuziek op deze zender. Ze moeten eens een keer Pig Destroyer draaien, zooitje slappe flik…” “I found a love for me/Darling just dive right in/And follow my lead” Mathijs Uitenboogaard moest nog vaak terugdenken aan het gesprek. Hij deed er dan wel een beetje lacherig over, maar toch maakte hij zich zorgen over de man die hem had opgebeld. Die angst, die pure paniek leek hem niet iets dat je zomaar kon acteren, hoewel het allemaal te belachelijk klonk om waar te zijn. Want serieus, Katra’s? Mathijs geloofde wel dat er “Iets” was, maar geen Katra’s of machines die Katra’s konden vernietigen. Maar toch bleef het door zijn hoofd spoken, en op een plakkerige Nederlandse zomeravond belde hij zijn vriendin Lisselotte op om bij hem thuis af te spreken. Toen hij de deur voor haar opendeed, rende ze meteen de trap op, zonder hem eerst haar gebruikelijke drie zoenen te geven. Hij strompelde haar achterna, en nam een snelle douche. Toen hij klaar was en de slaapkamer binnenliep, lag ze al naakt op bed. Mathijs vond dit vreemd, omdat Liselottes speelsheid hetgeen was dat haar voor hem zo aantrekkelijk maakte. Dan voerde ze een hele show op, en trok ze haar kleren stukje bij beetje uit, lekker pesterig om hem het hoofd helemaal op hol te doen slaan. Deze directheid was niets voor haar. Ondanks zijn twijfels, kroop hij bovenop haar. En daar zag hij het: Het litteken onder haar borstbeen. Het leek inderdaad op een tepel. Hij werd duizelig. Misselijk. “Sinds… wanneer heb je dit litteken?” vroeg hij. Ze glimlachte, gevolgd door een kinderlijk gegiechel. Mathijs hoorde het luchtalarm door zijn open slaapkamerraam.