Hans en Marie-Anne gingen naar de vrolijk beschilderde caravan. Wij kropen in onze tent. Willemien: Die naaktloper zal vragen of zij ervaring hebben in de liefde. Zijn vrouw wrijft ze in met olie. En dan? Marie-Anne gaat op hem zitten. Hij grijpt haar borsten. Zij houdt zich vast aan de vensterbank. Willemien: Ik word hier verdomme zo geil van. Pak alsjeblieft allebei een borst en neem een slokje moedermelk. Shit! Ik ben drijfnat. Ze trok haar slipje uit. Ik wil dit niet, maar geef mij een tongzoen. Piet schuift omlaag. Godsamme, jongens, Henk zit thuis met zijn gipspoot en de baby. En ik lig hier achter mekaar klaar te komen. Toen de waterketel begon te fluiten ging de deur open. Er kwam een groene plant naar buiten: Hans, van top tot teen beschilderd met wingerdbladeren. De enorme bos zonnebloemen was Marie-Anne. De beha, het slipje en de onderbroek waren nauwelijks terug te vinden. Vind je het niet mooi? Ja, fantastisch, maar ga je zo over straat? Willemien fluisterde Marie-Anne in het oor: Je wilt niet weten wat wij dachten dat jullie aan het doen waren. Die antwoordt, eveneens fluisterend: Ik vertel je later nog wel wat Franse kunstjes.