Geen Spijt #174

Geen Spijt Tante Miep wist zeker dat Kees onschuldig in de gevangenis zat. Kees vond dat zelf ook. Het was toch gewoon zelfverdediging en wat kon hij er aan doen dat iemand als een wildeman op hem af kwam stormen. Kees ging er vol in, hij mepte tot er geen geluid meer kwam. Die smeris had hem gevraagd of er getuigen waren en Kees had met een lachje ‘ja, natuurlijk’ gezegd. Hij had als getuige Wimpie genoemd en gezegd dat hij het jammer vond dat hij nu niet meer kon getuigen en dat was niet goed gevallen bij de rechter. Daarna gaf Kees toe dat het nogal een flauwe grap was. Het was de eerste keer dat hij in de petoet zat en het beviel hem wel. Het was rustig en je had alle vrijheid, tot op zekere hoogte, dat was vanzelfsprekend. Ja, het had wel iets. Tante Miep kwam elke week ,je kon de klok erop gelijk zetten, na 3 minuten begon ze te janken. Dan zei ze met een klein stemmetje ‘ik zorg wel dat je een goede advocaat krijgt, het kan toch niet dat jij in het gevang moet blijven.’ ‘Het begon me op me zenuwen te werken. En na drie weken begon ik erop te meppen, tegen dat gejank kan ik niet. Zeg nou zelf, ik zit hier al opgesloten, laten we het dan gezellig houden met zijn allen. Maar tante Miep ken dat niet’ zei Kees tegen zijn maat. Zijn maat drong er op aan dat hij zijn excuses moest aanbieden. In eerste instantie vond Kees dat onzin, maar na veel gepraat besloot hij haar bij het volgende bezoek te zeggen dat het hem speet. Uiteindelijk was hij financieel afhankelijk van haar, straks als zijn gevangenisstraf afgelopen was. Bij haar kon hij altijd terecht, dus.. Op het moment dat tante Miep de volgende zaterdag naar hem toe liep zei Kees nadat hij haar een schouderklopje gaf ‘ even goede vrienden en voor ik het vergeet, ik ..eh.. ga je niet meppen, oké.