Mijn adem stokte toen de rug van je hand mijn elleboog voorzichtig raakte. Toen je je arm langzaam langs mijn arm naar mijn hand bewoog. Totdat onze armen naast elkaar, met elkaar, één werden. Het geluid van je ademhaling, synchroon met die van mij, hield al het gedruis, al het geroezemoes weg. Het enige dat er nog was, waren de haartjes op mijn huid, jouw huid, die elkaar zachtjes kietelden, waren de elektrische stroompjes die door mijn arm, door jouw arm tintelden. Een siddering trok vanaf jouw arm door mijn lichaam, vanaf mijn arm door het jouwe. Tijd bestond niet. Nieuwe gezichten kwamen binnen en dwongen ons elkaar los te laten. Je stond op en demonstreerde je machismo door Elza en Marie langdurig vol op de mond te begroeten, terwijl ik – ‘hé Paul, we zoeken een vierde man’ – me naar de klaverjastafel liet trekken. Alles wat er verder gebeurde die avond zonk instantaan de vergetelheid in, behalve de korte momenten dat we oogcontact zochten. Dat waren de stapstenen die ons naar de nacht leiden.