Ik sta voor de spiegel om mijn stropdas te knopen, wanneer zij achter mij haar kastdeur dichtklapt en in beeld verschijnt. Kant als een ragfijne tekening op haar lichaam, haar passen naar het bed kordaat, maar zonder haast. Onze blikken kruisen in de spiegel. Een tel, een glimlach, een belofte. Dan richt ze zich op zichzelf. Ze trekt kousen aan, haar vingers langzaamaan omhoogwerkend, tot ver op het dijbeen, waar ze rondom langs de rand strijkt. Ze strekt haar been, spant haar kuit en punt kort haar voet, voor ze het ritueel met het andere been herhaalt. De jurk glijdt soepel om haar armen en tegen haar lijf. Ze trekt haar schouders iets naar achteren en kijkt naar mijn spiegelbeeld om. De twinkeling in haar ogen verraadt dat ze me al die tijd doorhad. Ik draai naar haar toe en doe wat zij met een enkele knik weet te gebieden. Ik rits de jurk dicht, vanaf de holte onderaan haar rug, tot tussen haar schouderbladen. Mijn hand glijdt verder, haar huid onder mijn vingertoppen, de stof van haar jurk langs de kootjes. Even maar. Ik adem haar diep in. Later vanavond doe ik die rits weer open.