#174 Deal

Soms neem je beslissingen in een fractie van een seconde, op basis van gevoel. Maar het woord gevoel neem ik niet graag in de mond. Instinct klinkt minder kwetsbaar. Dus als ik iemand van ons over mijn eerste ontmoeting met Günther vertel, heb ik het altijd over mijn instinct. Dat hij niet smeekte om zijn leven, niet knielde en zijn handen samengevouwen naar me omhoog stak. Hij bleef gewoon staan. Recht ook. Hij liet zijn schouders niet eens zakken. Als ik het me goed herinner, keek hij met spottende verbazing naar het haperende pistool dat hij even van te voren op me gericht had. Daarna haalde hij zijn schouders op, keek me aan, en zei alleen maar: 'Nah, jouw beurt.' Ik schoot in de lach, toen. Omdat ik moest denken aan een film met een duel tussen twee Fransen, in weet ik welke eeuw. Rug tegen elkaar, twintig passen lopen, omdraaien en dan schieten. Dat soort onzin. Hij werd kwaad; Günther. Maar wel op een beheerste manier. 'Lachen doe je straks maar met je maten.' Het was geen bluf. Hij was echt kwaad. Op dat pistool, op mij, en misschien wel op alles en iedereen. En toen kwam dat instinct, of eigenlijk dat gevoel van herkenning, liet ik mijn wapen zakken en gebaarde met mijn hoofd dat hij kon gaan. Niet echt professioneel. Hij bleef staan. 'Het was een opdracht, meer niet. Niets persoonlijks.' 'Weet ik,' zei ik. 'Zo is het meestal.' 'Ik heb het met tegenzin geaccepteerd.' Ik zei niets. 'Ze zeggen dat je hard bent, maar geen schoft.' 'En?' zei ik. 'Misschien zou ik liever voor jullie werken. Met jou.' 'Ik beloof niks,' zei ik. Ik gaf hem mijn nummer. 'Bel me morgen maar.' 'Deal,' zei hij. Een van de beste die ik ooit gemaakt heb. (Wie dacht dat mijn alter ego niet in staat is te vergeven, heeft het mis. In de pulpreeks een prequel op https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums…. Over de kennismaking met Günther).