Het misverstand Door de kantine van de atletiekvereniging loopt ze naar hem toe. 'Goede morgen', lacht ze. De tranen schieten in zijn ogen. 'Wat is er?', schrikt ze. Hij schudt zijn hoofd. Ze draait zich verongelijkt om. De andere lopers kletsen, maar een paar hebben iets in de gaten. Hij loopt haar achterna. 'Het komt door je afzegging gisteren. We hadden toch wel samen koffie kunnen drinken. Ik dacht dat we iets hadden.' Ze zwijgt, maar haar houding schreeuwt: 'Waar heb jij het over?' Hij heeft de verkeerde woorden gebruikt. 'Iets samen hebben' vat zij op als een relatie. Hij bedoelt vriendschap. Op het eind van de training glimlacht hij naar haar. Ze lacht niet terug, maar zegt: 'Kom dan maar mee. Dan heb je toch je koffie.' Hij lacht. Het is weer goed. Dat haar toevoeging spottend klonk, verdringt hij. Thuis maakt ze een kopje Senso en zet dat op de keukenbar. Zelf neemt ze niets. Hij vertelt dat hij zich zo had verheugd op hun afspraak om weer samen te lopen na haar blessure. Zijn woorden glijden langs haar af. Ze zit in haar professionele modus. Dit is de verzekeringsexpert personenschade, getraind om te gaan met lastige cliënten. Haar houding vernedert hem. Hij kan niet geloven dat de genante vertoning van die ochtend zwaarder weegt dan de anderhalf jaar waarin hun contact een vriendschap werd. Hij staat op. 'Doei'. Snel fietst hij weg. Steeds meer tranen vullen zijn ogen. De lijn tussen fietsstrook en rijweg vervaagt tot een reeks blokjes die uit elkaar schuiven. Zijn telefoon licht op: 'Goeiemorgen, na een slapeloze nacht, wil ik toch nog wat van me laten horen. Het laatste wat ik heb gewild, is jou kwetsen. Je bent me veel te dierbaar. Ik hecht veel waarde aan onze vriendschap en ik vind je een ontzettend lieve en bijzondere man. Lieve groet.'