#172 Rode kozijnen

In de verte zie ik het huis van mijn grootouders al. Niemand anders in de straat heeft rode kozijnen. Hun deuren zijn ook allemaal rood geverfd. Ik ben tien jaar als ik op weg ben naar mijn nichtje dat in hetzelfde dorp woont. Maar eerst wil ik naar mijn opa en oma. Mijn ouders hebben geen auto, dus moet ik bussen. Ik trek aan het koord en kan even later uitstappen. Opgewekt loop ik over het zandpad. Een voordeur is er niet, wel een zijdeur maar die is altijd op slot. Op het moment dat ik de achterdeur wil opendoen, komt de buurvrouw naar buiten. ‘Hallo Stiny, ga je bij oma en opa op bezoek?’ ‘Ja.’ ‘Dat zullen ze fijn vinden. Ik heb ze net een pan soep gebracht. ‘Wat aardig van u.’ ‘Ach, daar zijn buren voor. Tot ziens.’ ‘Dag.’ Nadat ik mijn jas in het kleine halletje heb opgehangen, ga ik de woonkeuken binnen. ‘Hallo,’ zeg ik vrolijk. Ik geef ze een hand en ga bij de tafel zitten. Aan kussen doen ze niet. ‘Waarom zitten jullie nooit in de voorkamer?’ vraag ik. ‘Die is veel groter dan...’ ‘Omdat daar geen verwarming is,’ valt oma mij in de rede. ‘Waarom ben je hier eigenlijk?’ vraagt ze niet erg gastvrij. ‘Ik logeer tijdens de paasvakantie bij Jeanet. En omdat ik langs jullie huis kom, wil ik even gedag zeggen.’ ‘O.’ ‘Vinden jullie het niet vervelend dat ‘t Huuske zo ver van het huis is?’ ‘Nee hoor,’ zegt opa. ‘Er staat een po in onze slaapkamer.’ ‘Wil je wat drinken?’ vraagt oma. Wij drinken thee maar je kunt ook citroenbrandewijn krijgen.’ Ik moet wel lachen. ‘Doe maar thee. Ik heb al genoeg citroenbrandewijn gehad.’ Ik zeg maar niet dat de thee lauw en bitter is. Zo snel mogelijk drink ik het op en kondig aan dat ik verder met de bus ga. Dat vinden ze een goed idee.