wekelijkse schrijfopdracht #172: huis Het was de zevende woning die ze samen zouden betrekken, maar zij voelde zich er niet direct gelukkig bij. De gewassen grindtegels waren begroeid met verschillende mossoorten, het perk ernaast stond vol paardenbloemen en klein hoefblad. “Eén keer grondig onderhanden nemen en daarna gewoon bijhouden,” had hij gezegd. De voordeur was groen met een lange, smalle ruit, de hal aangenaam ruim. Verkleuringen in het behang verraadden waar een dressoir gestaan had, een spiegel erboven. Het parket was ruw gesleten en bleek. “Denk je het eindresultaat eens in,” had hij gezegd. In de woonkamer hingen nog gordijnen, grijs-lila met een vaag bloemenmotief. Niet lelijk, maar wel oud. Was dat ook niet wat hij gezegd had? De stof voelde glad tussen haar vingers, langs haar wang. De ruit koel tegen haar voorhoofd. “We hebben het geld toch? Ik snap niet waar je zo moeilijk over doet,” had hij gezegd. Dat had hij echt gezegd. Dat was misschien nog wel het allerergste. De vanzelfsprekendheid. De vuile vanzelfsprekendheid waarmee hij dacht beslissingen te kunnen nemen. Omdat hij het geld verdiende, kon hij zeker bepalen waar het aan uitgegeven werd. De belediging op zich had ze kunnen verdragen, maar die verdomde vanzelfsprekendheid dat zij akkoord zou gaan. Gordijnhaakjes tikten op de kale vloer. Ze liet het gordijn los en wilde zich omdraaien. Haar weerspiegeling in de ruit trof haar onverwacht. Ze was geen achttien meer, had vier kinderen gebaard en gezoogd, maar haar deux-pièces was nog altijd maatje 38, benadrukte een slanke taille en liet welgevormde kuiten zien. “Maar het begint allemaal te hangen en als je nu niets laat doen, wordt het alleen maar steeds erger,” had hij gezegd.