Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#172: huis

7 december 2017 - 23:04
wekelijkse schrijfopdracht #172: huis Het was de zevende woning die ze samen zouden betrekken, maar zij voelde zich er niet direct gelukkig bij. De gewassen grindtegels waren begroeid met verschillende mossoorten, het perk ernaast stond vol paardenbloemen en klein hoefblad. “Eén keer grondig onderhanden nemen en daarna gewoon bijhouden,” had hij gezegd. De voordeur was groen met een lange, smalle ruit, de hal aangenaam ruim. Verkleuringen in het behang verraadden waar een dressoir gestaan had, een spiegel erboven. Het parket was ruw gesleten en bleek. “Denk je het eindresultaat eens in,” had hij gezegd. In de woonkamer hingen nog gordijnen, grijs-lila met een vaag bloemenmotief. Niet lelijk, maar wel oud. Was dat ook niet wat hij gezegd had? De stof voelde glad tussen haar vingers, langs haar wang. De ruit koel tegen haar voorhoofd. “We hebben het geld toch? Ik snap niet waar je zo moeilijk over doet,” had hij gezegd. Dat had hij echt gezegd. Dat was misschien nog wel het allerergste. De vanzelfsprekendheid. De vuile vanzelfsprekendheid waarmee hij dacht beslissingen te kunnen nemen. Omdat hij het geld verdiende, kon hij zeker bepalen waar het aan uitgegeven werd. De belediging op zich had ze kunnen verdragen, maar die verdomde vanzelfsprekendheid dat zij akkoord zou gaan. Gordijnhaakjes tikten op de kale vloer. Ze liet het gordijn los en wilde zich omdraaien. Haar weerspiegeling in de ruit trof haar onverwacht. Ze was geen achttien meer, had vier kinderen gebaard en gezoogd, maar haar deux-pièces was nog altijd maatje 38, benadrukte een slanke taille en liet welgevormde kuiten zien. “Maar het begint allemaal te hangen en als je nu niets laat doen, wordt het alleen maar steeds erger,” had hij gezegd.

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 8:23
Erg mooi, dit. De vergelijking met het huis, de opbouw naar de leeftijd en het ouder wordende lichaam van de vrouw. De sfeer prachtig getroffen. Ik heb genoten.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 8:40
Treffend. Het lichaam als je huis, de paralel met het pand. Die zin die hij zei. En daar sta je dan, nee, niets is vanzelfsprekend, zei een goede vriend eens tegen mij. En zo is het. Een rakend verhaal, ik las het met genoegen.

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 december 2017 - 11:02
Heel mooi en vooral beklemmend ook. Favo ‘ Gordijnhaakjes tikten op de kale vloer’. Ik heb een zwak voor dit soort ogenschijnlijk kleine details, die het zo af maken. Ik wil hem overigens slaan ;)

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 12:07
Bedankt voor jullie reacties. Fijn dat het overkomt zoals bedoeld. @Nancy: denk je dat ze van ouderdom uit elkaar vallen, of dat zij er ongemerkt een ruk aan gaf?

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 december 2017 - 13:03
Het mooie aan jouw verhaal en ook aan de haakjes is dat ieder vanuit zijn referentiekader er invulling aan kan geven. Ik lees en zie vooral de frustratie over je HP’s man. Vandaar dat ik haar net te hard aan die gordijnen zie trekken. De paralel tussen verval van een huis en lichaam lees ik ook maar als ‘bijgerecht’. Voor een ander is het misschien precies andersom.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 13:34
Schrijvenmaar, ... wat een heerlijk stuk. Vooral die laatste zin. Oh, dat huizengedoe. Met plezier gelezen en er een lesje uitgetrokken: blijf zitten waar je zit en verroer je niet! Dankjewel.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 14:28
Fantastisch verhaal, schrijvenmaar. En ook zo mooi beschreven, ik liep mee met je hp het huis in. Ik heb een zwak voor dit soort huizen. En ook je hp is sympathiek. Ik hoop dan ook dat zij het huis in haar smaak op heeft laten knappen, hem toen de deur heeft gewezen, het vel over de oren heeft gehaald en in stijl daar is gaan wonen en daar mooi als zichzelf oud is geworden. Mijn hoop wordt overigens gevoed door de zin [ zij voelde zich er niet direct gelukkig bij] Het 'niet direct' impliceert voor mij namelijk 'later wel'.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 15:12
Heel mooi verhaal. :thumbsup: Ik ben het helemaal met Marceline eens. Het huis mooi op laten knappen en zoals hij het allemaal zo makkelijk schetst moet dat voor hem geen probleem zijn. Daarna mag hij vertrekken, want het is naar mijn mening een man die alleen op de buitenkant is gericht. En buitenkanten zijn zo weer achterhaald. Graag gelezen

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 21:23
Het mooie aan jouw verhaal en ook aan de haakjes is dat ieder vanuit zijn referentiekader er invulling aan kan geven. Ik lees en zie vooral de frustratie over je HP’s man. Vandaar dat ik haar net te hard aan die gordijnen zie trekken. De paralel tussen verval van een huis en lichaam lees ik ook maar als ‘bijgerecht’. Voor een ander is het misschien precies andersom.
toch fijn, zo'n bevestiging; het is natuurlijk altijd leuk te zien dat mensen je verhaal waarderen, ongeacht hoe of waarom, maar toch nog fijner om af en toe te horen dat je niet voor niets je best hebt gedaan op je details, op wat je wel en niet uitspreekt en/ of suggereert, dat het zin heeft om na te denken wat je schrijft, zeg maar. Bedankt dat je terugkwam.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 21:27
@Marceline en Thea Josephine, wat leuk dat ik jullie aan het hopen gekregen heb voor de hp; ik hoop met jullie mee. Bedankt voor jullie reacties.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 21:53
schrijvenmaar, Ja, goed gedaan. Mooi van opbouw, effectieve details en symboliek zonder overdaad. Een grammaticaal zeuren. ;) Dit is een onjuiste samentrekking:
De gewassen grindtegels waren begroeid met verschillende mossoorten en het perk ernaast vol paardenbloemen en klein hoefblad.
De zin heeft 1 persoonsvorm waren die hoort bij de grindtegels. Het perk is enkelvoud en heeft daarom een persoonsvorm nodig in het enkelvoud. De gewassen grindtegels waren begroeid met verschillende mossoorten en het perk ernaast was vol paardenbloemen en klein hoefblad. (niet zo fraai) De gewassen grindtegels waren begroeid met verschillende mossoorten en het perk ernaast stond vol paardenbloemen en klein hoefblad.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 december 2017 - 22:22
@JanP: Je hebt natuurlijk helemaal gelijk; de zin heeft, ongebruikelijk voor mij, aardig wat versies gekend en is er uiteindelijk niet goed uitgekomen. Bedankt voor je scherpe blik!

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
10 december 2017 - 12:47
Brr, een irritant dominant mannetje. :mad: Het onderliggende gevoel subtiel laten doorschijnen. :thumbsup: De ruk aan het gordijn = frustratie, begreep ik meteen. De eerste zin zou ik kordater maken: [Het was de zevende woning die ze samen zouden betrekken, maar zij voelde zich er niet direct gelukkig bij.] Voor mij als lezer, schept deze afstand. En de maar ( tegenstelling) kan ik niet zo goed verklaren. Suggestie: Bij de betrekking van hun zevende woning voelde zij zich niet direct gelukkig. :?

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 december 2017 - 23:01
tegenstelling omdat zeven een geluksgetal is ... het vaag soort overweging dat je hebt wanneer je met je gedachten veel meer bij dat eerdere gesprek bent, dan bij het huis - dacht ik. Bovendien moet het aangeven dat ze samen al eea achter de rug hebben, maar dat dat kennelijk geen garantie is dat nogmaals samen een huis betrekken een gelukkige volgende stap is. Goed om te weten dat dit bij jou helemaal niet overkomt. (Persoonlijk hou ik trouwens altijd van wat vertellerige afstand.) (oorspronkelijk had ik ook een ander verhaal voor ogen, met in de openinszin '... maar zij had iedere illusie van geluk reeds lang achter zich gelaten.' Dat was wat te gezwollen voor het verhaal zoals het werd, maar ik ben met je eens dat ik daardoor een beetje met een opening ben blijven zitten die niet helemaal lekker bij dit verhaal past.)

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 december 2017 - 17:01
Deze vind ik het meest pakkende: 'Dat had hij echt gezegd. Dat was misschien nog wel het allerergste. De vanzelfsprekendheid.' Maar de laatste alinea deed het voor mij, wat een idioot, die man van haar. Maar goed, zij is ook ergens de mist in gegaan door voor hem te kiezen. Materialisme op briljante wijze gepresenteerd :thumbsup: