Welkom in dit huis … Vera ontspant zich, de bus brengt haar wel naar huis, de chauffeur weet precies waar ze altijd uitstapt. Doch deze keer is het anders, ze stapt wel uit maar ziet dan in plaats van haar eigen huis, een veel groter huis dat wat hoger ligt en vrij staat. Ze loopt naar de entree en als vanzelf gaat de deur open. Een vriendelijke vrouw begroet haar: ‘Welkom in dit huis met de negentig kamers. Achter iedere deur schuilen … ‘ diverse herinneringen, weet Vera opeens. Ze opent een deur en warempel allerlei vrolijke herinneringen komen haar tegemoet, het is daar aangenaam warm, ze ruikt fijne geuren, ziet vriendelijke kleuren en hoort zachte muziek. Nog één opent ze en nog één, allemaal vrolijke mensen, bloemen, tuinen, bossen en water; veel water waar grote- en kleine boten varen en mensen die naar haar wuiven, ze wuift terug. Ze ziet eendjes: ‘Mam, die komen vast bij oom Anton en tante Riek vandaan, het zijn precies dezelfde’, hoort ze zichzelf zeggen. Dan komt ze in een kamer waar het kil en grijs is. Wat betekent dit? Waarom? Heeft ze iets misdaan? Ze weet het niet en er is niemand die wat tegen haar zegt. Met een wanhopig gevoel sluit ze deze deur en opent aarzelend de volgende en die is helaas niet veel beter. Hoe kan dat nou, wat is er gebeurd? Ze begrijpt het niet, ze wil gillen krijsen schreeuwen. Een verstikkende stilte is het antwoord. Voetstappen naderen, dezelfde vriendelijke vrouw knikt naar haar: ‘Hoe gaat het?’ Vera slikt, wil wat zeggen - de vrouw ziet haar bedrukte gezicht. ‘Het komt allemaal goed, iedereen maakt sombere dingen in zijn kinderjaren mee. Helaas blijven er wel eens trauma’s achter en daar moet jezelf mee leren leven.’ -.-.-.- Ze ontwaakt uit haar droom. De bus is bij het punt waar ze wil zijn, ze drukt op de knop en denkt: waarom heb ik toch zo’n hekel aan dat woordje: helaas!