Mooie dialoog, met een verrassend einde! De laatste zin [Ze heeft het hem dus nooit verteld] is naar mijn smaak echter niet nodig om de plot te vatten, maar dat is misschien ook een kwestie van smaak.

Heel fijntjes Willemina, verrassend verpakt in een dialoog over de Elfstedentocht in de jonge jaren van de opa's. Gedurende een seconde was ik verward wanneer ze praatten over Bram, de zoon en dan hun blikken naar 38. Alsof nr 38 de zoon was , begrijp je? Marcelina volg ik even niet :o In dit geval moet je de laatste zin juist wel laten staan om het subtiele te halen, vind ik. Want zonder de zin, kon Bram een kleine misdadiger zijn of voor ruzie hebben gezorgd in het huishouden waarbij partij werd gekozen, of nog iets anders, helemaal buiten de kwestie om. Nu gaat het om de trotse blikken voor nr 38 van een wettelijke opa en een biologische opa. Als ik goed begrepen heb :o Vlotte pen Willemina!

Heldere dialoog, Willemina en mooi hoe de Elfstedentocht erin is verweven. Het onderliggende verhaal wordt duidelijk in de laatste zin. Goed opgebouwd en de kleinzoon geïntroduceerd. De dialoog komt natuurlijk over en is goed geschreven. Nel Goudriaan

Grappig, ik volgde het subverhaal niet helemaal totdat ik de comments las en dacht. Ooooooh wacht. Volgens mij is die ene gaan snoepen. Leuk verhaal.

Wow, mooie dialoog met een verrassend einde. Voor mij was de laatste zin wel nodig, maar dat komt door de beperking van het aantal woorden, denk ik. Dit is een langer verhaal waard.