‘Angelo? Jij hoort toch…’ ‘In de bajes te zitten? Tijd vliegt, Franco. En ik heb me nagelbijtend goed gedragen. Boodschappen gedaan, zie ik.' 'Ga je naar de baas?’ 'Ik heb hem gebeld. Naar mijn vrouwtje natuurlijk.' ‘Je gaat naar Helena?’ ‘Ja, en? Ik heb geen goedkeuring nodig. Zeker niet van jou. Trouwens, tampons tussen de tomaten en de mozzarella. Wie is de gelukkige? Wacht, ik help even om alles in de koffer te zetten.’ ‘Niemand biezonder. Waarom haal je de kerstverlichting uit de doos?’ ‘Zomaar. Hopelijk levert meneer Hein degelijk materiaal. Klaar. Duw dat winkelkarretje maar opzij. Ik loop mee naar de deur.’ ‘Angelo, je hebt dat snoer in je zakken gestoken. En por me niet in mijn rug.’ ‘Macht der gewoonte. Mooie wagen heb je. Ga maar zitten.’ ‘Ik ben geen kind. Hé, wat…’ ‘Waarom denk je dat ik je wil slaan? Je kan niet eens deftig terugslaan. Als een mietje, ja. En nu…’ ‘Waar ben je mee bezig? Laat me los.’ ‘Weet je, de winter is mijn favoriet seizoen. Handschoenen en zo.' 'Je... auw.' 'Oei, je stuurwiel zit vol bloedspatten. Waarom knal je nu met je neus daartegenaan, Franco?’ ‘Je bent nog altijd diezelfde arrogante zak van vroeger.' ‘En jij bent degene die met mijn vrouw rotzooit. Je blijft met je poten van haar, capice?__ Je zwijgt, jammer. __ Ai, die klap moet pijn doen. Je neus blijft maar bloeden. Dat stuur ziet er echt niet uit.'’ ‘Ik ga je…’ ‘Je zal juist niets. Sukkel, ik heb je pols al vast voor je me kan raken.' ‘Laamelos.’ ‘Nu heb ik je beide handen. Insnoeren, ziezo, waar kerstverlichting goed voor is. Wat kan ik met vijf meter?' ‘Ik vermoord je.’ ‘Goed idee. Heb je nog iets te zeggen, Franco? Je wordt wel erg bleek. Strakker? Doe niet zo spastisch. Je oogbollen puilen al uit. Ik weet dat je me nog kan horen. De baas had zijn vermoedens. Informant is een slechte job deze tijd van het jaar. En je hebt me woedend gekregen. Me verklikken is één ding, maar mijn vrouw is me heilig.' ©marlie N.M.