De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Leo stond mopperend op en trok de theedoek ruw van de haak af. De theedoek werd uit zijn handen gerukt door één van zijn lijfwachten, stijlvol gekleed, maar niet bijster vriendelijk. “Ik kan nog niet eens rustig vissen.” dacht Leo. Het leek ook inderdaad alsof momentjes van rust hem niet werden gegund. Het was één groot mediacircus, zijn getuigenis tegen “De Kin”. Getuigen deed hij voornamelijk in ruil voor een kortere gevangenisstraf, niet omdat hij een grootse persoonlijke vete met De Kin had. Hij had al eens eerder gezeten, en één keer was genoeg. Het eten was daar niet lekker. Leo ging weer zitten, spietste weer een made aan zijn haak en sloeg zijn hengel uit. Hij staarde afwisselend naar zijn dobber, en naar de deprimerende Hollandse najaarslucht. Leo liep nooit over van de joie de vivre, maar de laatste tijd was hij somberder dan ooit tevoren. In zijn hoofd maalde hij eindeloos over de slechte keuzes die hem tot dit moment hadden gebracht. Zijn overpeinzingen werden verstoord door het geluid van twee pistoolschoten. Leo schrok op en keek verwilderd om zich heen. Twee van zijn drie lijfwachten lagen stuiptrekkend in het gras, en de derde had zijn rokende pistool op Leo gericht. Hij haalde zijn schouders op. Leo trok de hengel uit het water, en gooide hem in het gezicht van de lijfwacht. Hij zette het op een rennen. “Ik kan nog niet eens rustig vissen.” dacht hij opnieuw.