De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Over Janusk’s wangen blijven de tranen stromen, af en toe haalt hij zijn hengel in, veegt met de theedoek zijn gezicht af. Steeds meer zwarte strepen op de doek en ook in zijn gezicht. Hij zal een prachtige karper boven halen voor zijn Zendaya. Straks wordt het kerstmis, dan eten ze deze koninklijke vis, volgens oud gebruik. Hij wil zo graag Zendaya’s ogen weer zien. De glinsterende lampjes, hij krimpt in elkaar aan de koude waterkant. Hij vond haar drie weken geleden in het bos. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, daar ligt ze nog steeds. Iedere dag gaat hij naar haar toe. Gisteren gingen voor het eerst haar ogen even open. Zijn hart bonkte: Zag hij het goed? Er trok een vage glimlach over haar gezicht of verbeeldde hij zich dat maar? Zou ze toch in zijn leven terugkeren? Janusk piekert dag en nacht, krijgt bijna geen hap meer door zijn keel. Zendaya is dol op karper, dus weer of geen weer: vandaag zal hij er eentje vangen! Het wordt al langzaamaan donker, ineens hoort hij: trrrrrr , stilte, weer het geluid. En weer. Nu de vis proberen aan te slaan, voorzichtig, hij zwemt weg, laten gaan, zegt hij tegen zichzelf, geef hem de ruimte, straks… Ondanks de snijdende regen wordt hij warm van binnen, Janusk denkt maar aan één ding: de twinkelende ogen van zijn Zendaya. Kerstmis met haar samen, mag het alsjeblieft zo zijn Koko?