De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel.Piet was net gepensioneerd. Dus probeerde hij een nieuwe hobby uit: vissen. Alleen zo veel succes had het nog niet. ‘Ja mooi is dat,’ verzuchtte hij. ‘Zit ik hier al uren in de kou te wachten totdat ik een visje vang, krijg ik er een vieze theedoek voor terug.’ Hij sloeg zijn wollen deken met ruitjespatroon nog eens extra om zich heen en nam een trekje van zijn sigaar. Hij wierp een blik naar het kampvuurtje. ‘Het moet me een keer lukken,’ sprak hij zichzelf toe en haalde de theedoek van het vishaakje af, ‘het liefste voordat het vuurtje uit is gewaaid.’ Hij knikte tevreden toen hij zag dat het aas er nog aan zit en wierp de hengel opnieuw het water in. ‘Hop, en nu bijten!’ De tijd verstreek, het werd hoe langer hoe kouder. Ook begon het te regenen en juist die regen doofde het vuurtje. Piet vloekte. Opeens piepte zijn mobieltje. Hij nam op. Het was zijn vrouw om te vragen of hij naar huis wilde komen omdat de boerenkool klaar was. Hij juichte en pakte zijn spullen bij elkaar. Zijn hengel gooide hij in de rivier. Eenmaal thuis ging hij meteen aan tafel zitten. ‘Dit is pas genieten van mijn oude dag,’ zei hij tegen zijn vrouw, ‘samen met jou een overheerlijke maaltijd eten.’