# 169 De kunst van het hengelen

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Mensen zouden erom gniffelen, maar er zich geen vragen bij stellen. Hij kon wachten. ‘Barb, gaan we naar de waterkant? Eendjes voeren, beetje knuffelen in de wagen?’ Haar neus rimpelt. ‘Mjaa, maar dan wil ik mijn hakjes dragen, Ken. Je weet wel, die fuchsiaroze. Waar kunnen ze liggen?’ Ze draait zich om, haar jurk wentelt om haar heen als een suikerspin. ‘In je kleerkast of tegen de muur. Hoe komt het dat je die nooit vindt als ik je niet zeg waar je moet zoeken?’ ‘Omdat jij mijn gespierde held bent.’ Haar felroze lippen raken de zijne vederlicht. ‘Kan je niet beter, schat?’ ‘Ha nee, hè. Kan ik ze opnieuw stiften.’ Ze trippelt de trap op, houdt halverwege halt en werpt hem een kushandje toe. Hij grijnst naar haar en loopt naar de woonkamer. Zijn hoofd tolt van de variaties op haar lievelingskleur. ‘Niet lang meer, schatje, niet lang meer,’ mompelt Ken. Hij trekt een jack aan, grijpt zijn sleutels en loopt naar de voordeur. ‘Zullen we gaan zitten, Ken?’ Hij kijkt de oever af. Hoofdschuddend komt hij dichterbij, en fronst als hij ziet wat Barb uit haar handtas haalt. ‘Een roze theedoek?’ Die verdacht veel lijkt op … ‘We kunnen toch niet in het nat zitten? Ik was je eens gevolgd. Deze hing aan een oude vishengel, die ik meteen in het water heb gegooid. Maar mijn theedoek, die moest ik terug.’ Ze glimlacht geheimzinnig. ‘Weet je, ik heb iets gevonden.’ Hij slikt heftig. ‘Niet ver van de hengel begraven. Een geldkoffertje, zoals jij er een hebt. En aangezien er niets als vermist is opgegeven, is het geld van ons. Een huisje aan zee, zie je dat zitten? Dan zou ik het helemaal aankleden en … Kenny, waarom kreun je nu?’