De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Hij stond op de bus te wachten, allemaal eikels om hem heen. Nee joh, ik ben niet bevooroordeeld. Ik bedoel gewoon die dingen die in deze tijd van het jaar weer met veel agressie en geweld naar beneden komen denderen. Het was maar goed dat hij in dat bushokje stond. Tik, tik, tik tik.. Die eikels leken als doel te hebben om hem dwars door het dakje heen aan te vallen. Maar ze konden hem niet raken. Niets of niemand kon hem nu nog raken. Als een soort vlag van overgave had die theedoek de gehele busreis aan het uiteinde van zijn hengel gehangen. Nu diende het als verdedigingsmechanisme tegen een groene broek. Daar, aan de waterkant kwam hij tot rust. Met Ludo. Nee, niet die ene van die soapserie die al veel te lang door gaat. Ludo klonk in zijn oren. Zo voelde elke simpele handeling in zijn leven als een fragment uit een film. Hij had er zo nu en dan een ontiegelijke puinzooi van gemaakt. Dat was ook wel een titelsong waard. Eigenlijk wist hij nog altijd niet waar hij mee bezig was. Modderde hij maar wat aan. Zijn twijfels, zijn onzekerheden, ze staken steeds weer de kop op. Dat knagende gevoel van niet weten wat je doel is in het leven, het verkeerd te doen. Het maakte niet uit dat hij met de tijd ouder was geworden, dat gevoel liet hem nooit los. Maar gelukkig is daar Ludo nog, die er voor zorgt dat hij soms even weg kan duiken in de film van zijn leven. Even kan rennen. Het deert niet welke kant uit. We zien wel.